Sve istaknute migrantske grupe u Holandiji više pate od dugotrajnog COVID-a nego domaća holandska populacija, pokazalo je istraživanje Amsterdam UMC. Studija, objavljena danas, u The Lancet Regional Health—Europe, pokazuje da su u nekim grupama stope dugotrajnog COVID-a i do 50% veće nego u holandskoj populaciji. To dovodi do toga da mnoge grupe migranata „pate u tišini“, prema rečima starijeg autora profesora Čarlsa Ađemanga.
COVID-19 je imao razoran uticaj na ugrožene zajednice, posebno na ljude iz etničkih manjina i migrantskog porekla. Istraživanje iz Amsterdam UMC je već otkrilo da su ove populacije ozbiljno pogođene virusom i da je nekoliko puta veća verovatnoća da će se zaraziti i umrijeti od COVID-19, u poređenju sa većinskom populacijom u zemljama sa visokim prihodima. Različiti faktori, uključujući loše društvene i ekonomske prilike, komunikacijske barijere i zdravstvenu pismenost doprinose ovom disparitetu.
Da bi istražio dugoročni uticaj COVID-19 na pacijente iz različitih sredina, uključujući pacijente holandskog porekla, afričke Surinamce, južnoazijske Surinamace, marokanske i turske pacijente, Amsterdam UMC je sarađivao sa Univerzitetom u Kopenhagenu i Univerzitetom u Stokholmu kako bi sproveo studija.
Njihovi nalazi su otkrili da je oko 26% pacijenata koji su bili hospitalizovani sa COVID-om razvilo dugi COVID. Sve grupe migranata imale su veći rizik od razvoja dugotrajnog COVID-a nego holandski pacijenti. Među turskom populacijom, ovaj rizik je 50% veći nego kod domaćeg holandskog stanovništva. Žene, kao i pacijenti koji su duže boravili u bolnici, primljeni su na odeljenje intenzivne nege i primali kiseonik, takođe su imali veću verovatnoću da obole od dugotrajnog COVID-a od onih koji nisu.
Studija je takođe otkrila da se iskustvo dugotrajnih simptoma COVID-a razlikovalo među grupama. Na primer, iskustvo vrtoglavice i bolova u mišićima i zglobovima bilo je najviše među pacijentima turskog porekla u poređenju sa drugim grupama pacijenata. S druge strane, iskustvo ubrzanog rada srca i problema sa spavanjem bili su najveći među pacijentima marokanskog porekla. Konačno, studija je otkrila da je oko 14% dugotrajnih simptoma KOVID-a još uvek postojalo godinu dana nakon otpuštanja, posebno među pacijentima poreklom iz Južne Azije iz Surinama.
Prema starijem autoru rada, profesoru Charlesu Agiemangu, profesoru globalne migracije, etničke pripadnosti i zdravlja na Amsterdam UMC, nalazi nisu bili iznenađujući jer su „društvene determinante zdravlja koje su oblikovale nesrazmjerno visoku stopu infekcije COVID-19 i smrtni slučajevi etničkih manjina i migranti su i dalje u igri.“
„Mnoge ranjive populacije u zajednici pate od dugotrajnog COVID-a u tišini zbog nedostatka svesti o stanju u ovim zajednicama. Promovisanje svesti o dugotrajnom COVID-u i omogućavanje lakog pristupa zdravstvenoj zaštiti i uslugama u etničkim manjinama i migrantskim zajednicama i drugim ugroženo stanovništvo je ključno za rešavanje ovih zdravstvenih nejednakosti“, dodaje Agiemang
Glavni autor, dr Feliks Čilunga, docent na Univerzitetskom medicinskom centru u Amsterdamu, dodao je: „Pacijenti sa dugotrajnim COVID-om će se verovatno suočiti sa funkcionalnim ograničenjima u svom svakodnevnom životu, kao što je nesposobnost da rade ili obavljaju svakodnevne aktivnosti. Obim ovih ograničenja je još uvek nepoznat. Stoga, provera u kojoj meri dugi COVID utiče na svakodnevne aktivnosti može da obezbedi ciljani pristup simptomima koji doprinose najvećim ograničenjima.“
