Lobanja malog deteta koje je živelo pre mnogo milenijuma predstavlja najstariji direktni dokaz do sada o produženom mešanju između anatomskih modernih ljudi i naših bliskih rođaka, Neandertalaca. Ova lobanja, koja pokazuje karakteristike obe grupe, datira se na oko 140.000 godina, što je više od 100.000 godina starije od jedine druge slične lobanje poznate kao Lapedo dete. Ova otkrića su značajna jer prepisuju vremensku liniju migracije Neandertalaca u ono što je danas Izrael, obogaćujući naše razumevanje zajedničke istorije ovih vrsta.
„Istraživanjem,“ objašnjava antropolog i anatomista Izrael Hrškovic sa Univerziteta u Tel Avivu, „pokazujemo da lobanja deteta, koja u svom obliku podseća na Homo sapiens – posebno u zakrivljenosti lobanjskog svoda – ima intrakranijalni sistem krvnih sudova, donju vilicu i strukturu unutrašnjeg uha tipičnu za Neandertalce.“
Ostatke su prvi put pronašli 1931. godine tokom iskopavanja arheološkog nalazišta u pećini Skhūl na planini Karmel, koja je tada bila deo britanske mandatarne Palestine – najranije poznato mesto sa organizovanim sahranama, gde su pažljivo sahranjivani pojedinci. Među ostacima je bila delimična lobanja deteta koje je umrlo između treće i pete godine života, kao i delimična vilica koja se odvojila tokom iskopavanja, a pripadala je istom detetu. Ovi ostaci su bili teški za klasifikaciju; trenutno se prepoznaju kao kosti ranog modernog čoveka, ali je ostala određena neizvesnost.
Na osnovu tragova kodiranih u našim genomima, naučnici su utvrdili da bogata istorija međusobnog ukrštanja između Neandertalaca i modernih ljudi datira unazad čak 250.000 godina, ali je teže utvrditi gde i kako su se ta susretanja odvijala. Deo razloga zašto se smatralo da je dete iz Skhūla anatomijski moderni čovek je taj što, do nedavno, nije se verovalo da su Neandertalci živeli u toj oblasti pre oko 70.000 godina. Međutim, istraživanje iz 2021. godine identifikovalo je fosilizovane ostatke u Izraelu sa osobinama zajedničkim Neandalcima, sugerišući da su rođaci čovečanstva mogli biti u toj regiji čak pre 400.000 godina.
U ovom kontekstu, zajednički napor istraživača iz Francuskog nacionalnog muzeja prirodne istorije, Univerziteta u Liježu u Belgiji i Univerziteta u Tel Avivu ponovo je ispitao dete iz Skhūla. Izvršili su pažljive, visoko rezolutne 3D skeniranja delimičnih kostiju, što je omogućilo detaljnu analizu oblika i struktura kostiju. Takođe su rekonstruisali oblik lobanje kako bi utvrdili kako bi krvni sudovi funkcionisali.
„Fosil koji smo proučavali je najraniji poznati fizički dokaz parenja između Neandertalaca i Homo sapiensa,“ kaže Hrškovic. „Tradicionalno, antropolozi su pripisivali fosile pronađene u pećini Skhūl, zajedno sa fosilima iz pećine Qafzeh blizu Nazareta, ranoj grupi Homo sapiensa. Trenutno istraživanje otkriva da su barem neki od fosila iz pećine Skhūl rezultat kontinuirane genetske infiltracije iz lokalne – i starije – populacije Neandertalaca u populaciju Homo sapiensa.“
