Urbane zelene površine, uključujući parkove i bašte, su osnovni deo gradova i u mnogim prilikama su jedini kontakt koji ljudi imaju sa prirodom.
Ove urbane zelene površine pružaju bezbroj ekosistemskih usluga, od treninga imunološkog sistema i promovisanja fizičkog i mentalnog zdravlja do regulisanja toplotnih talasa i poplava, koji su posebno važni u trenutnom kontekstu urbanizacije. Međutim, ove urbane zelene površine takođe igraju važnu ulogu u globalnoj sekvestraciji ugljenika, vitalnoj usluzi ekosistema za ublažavanje emisija CO 2 i efekata klimatskih promena.
Ugljik koji se skladišti u parkovima takođe doprinosi održavanju biodiverziteta zemljišta i olakšava održivost parkova, što znači manje izdataka za javnu kasu. Do sada, količina, kontrolni faktori i osetljivost ugljenika na globalno zagrevanje u urbanim zelenim površinama nisu bili procenjeni, što je značilo značajnu neizvesnost u budućim predviđanjima o veličini sekvestracije ugljenika u ovim ekosistemima.
Istraživanje koje je predvodio BioFunLab obuhvata uzorke iz 56 gradova na svim kontinentima. Istraživanje naglašava fundamentalnu ulogu urbanih zelenih površina kao rezervoara ugljenika.
„Naša studija pokazuje da urbani parkovi u zelenim površinama širom sveta imaju ekvivalentnu količinu ugljenika u zemljištu kao i prirodne oblasti u blizini naših gradova, naglašavajući ulogu naših parkova u kontekstu klimatskih promena“, kaže Manuel Delgado Bakerizo, lider BioFunLab i glavni autor članka.
Štaviše, istraživanje naglašava da ugljenik uskladišten u prirodnim područjima i urbanim parkovima kontrolišu slični klimatski faktori. „Topliji gradovi imaju niži sadržaj ugljenika u zemljištu u urbanim parkovima i prirodnim ekosistemima, što nije dobra vest u našoj borbi protiv klimatskih promena u toplijem svetu“, kaže Delgado Bakerizo.
Studija takođe pokazuje da ugljenik u gradovima i prirodnim područjima regulišu različiti biološki faktori. Ugljenik prirodnih područja je usko povezan sa primarnom produktivnošću ekosistema, dok su mikrobi u tlu posebno važni u objašnjavanju ugljenika u parkovima i vrtovima.
U ovom okviru, upravljanje ekosistemom (npr. košenje) igra fundamentalnu ulogu u objašnjavanju sekvestracije ugljenika u urbanim zelenim površinama. „U prirodnim ekosistemima, primarna produktivnost i razgradnja organske materije definišu unos ugljenika, ali ovaj odnos može biti poremećen upravljanjem biljnim zajednicama u urbanim sistemima. Naša studija pokazuje da su mikrobi u tlu glavni pokretači ugljenika u urbanim sredinama“, kaže Tadeo Saez, član BioFunLab-a i koautor rada.
Konačno, istraživanje sugeriše da je značaj mikroba kao regulatora ugljenika u urbanim parkovima mač sa dve oštrice. „Ugljenik u zemljištu parkova i vrtova je podložniji gubitku kroz mikrobno disanje kao odgovor na globalno zagrevanje“, kaže Delgado Bakuerizo. „Ova tla imaju visok udeo gena povezanih sa razgradnjom i mineralizacijom organske materije“, objašnjava Tadeo Saez.
„Naša studija pokazuje važnost parkova kao rezervoara ugljenika u urbanizovanom svetu, gde će 7 od 10 ljudi živeti u gradovima do 2050. Budući parkovi i urbane politike treba da uzmu u obzir mikrobiom zemljišta kako bi održali ugljenik u tlu i njegov kapacitet za održavanje višestruke usluge ekosistema kao i održivost naših parkova“, zaključuje Delgado Bakuerizo.
