Statistički gledano, ljudi sa niskim obrazovanjem i primanjima koji imaju epilepsiju pate više od drugih od ovog stanja. Ne samo da su češće hospitalizovani sa epilepsijom nego drugi, već imaju i manji pristup specijalizovanoj neurološkoj nezi, pokazuje teza Univerziteta u Geteborgu.
Epilepsija je grupa dijagnoza koje pokrivaju poremećaje mozga koji dovode do ponavljajućih epileptičkih napada, koji mogu smanjiti svest i uzrokovati trzave pokrete udova, na primer, zajedno sa drugim neurološkim simptomima. Napadi su uzrokovani prolaznim električnim pražnjenjima iz nervnih ćelija (neurona) mozga.
Epilepsija se javlja autonomno ili kao simptom drugih bolesti ili sindroma. Može biti urođena ili nastati nakon događaja kao što su moždani udar, rast tumora ili teška infekcija. Veoma često je nemoguće utvrditi njegov uzrok.
Većina ljudi sa epilepsijom prestane da dobija napade nakon nekoliko godina uzimanja lekova za lečenje ovog poremećaja, a zatim mogu da žive normalnim životom; ali kod trećine obolelih, uprkos lečenju lekovima, napadi traju. Praktično svaki aspekt njihovog postojanja je pogođen: posao i lični život, odnosi, sposobnost vožnje i još mnogo toga.
Autor ove teze je Klara Andersson, koja je doktorirala na Institutu za zdravstvene nauke i negu, u sklopu Sahlgrenske akademije Univerziteta u Geteborgu. Ona je takođe stalni lekar u neurologiji u Univerzitetskoj bolnici Sahlgrenska.
Andersson je proučavao stigmu povezanu sa epilepsijom. Ova stigma može značiti da su ljudi etiketirani, da su mete diskriminacije i da gube društveni status kao rezultat dijagnoze, kako na poslu tako iu njihovim vezama. Ovo može izazvati probleme sa njihovim mentalnim zdravljem.
Andersson je takođe proučavao socioekonomske faktore pomoću podataka iz nacionalnih registara, upitnika za samoprijavljivanje, individualnih intervjua i intervjua fokus grupa. Dakle, rezultati obuhvataju i statistiku na nivou populacije i kvalitativne nivoe individualnog iskustva.
„Utvrdili smo da, statistički, ljudi sa nižim obrazovnim postignućem i nivoom prihoda imaju težu epilepsiju, a istovremeno i manji stepen pristupa konsultacijama sa neurolozima“, kaže Andersson.
Ljudi rođeni u inostranstvu sa epilepsijom takođe su ocenili nivoe stigme višim od svojih kolega rođenih u Švedskoj, iako nije bilo značajne razlike u učestalosti napada između dve grupe. Međutim, razlike su nestale nakon prilagođavanja za samoocenjivanje mentalnog zdravlja i simptoma anksioznosti.
„To ukazuje da može postojati različit komorbiditet u smislu mentalnog zdravlja između domaćih Šveđana i ljudi rođenih u inostranstvu sa epilepsijom. Moramo da postanemo bolji u otkrivanju i lečenju ove razlike i otklanjanju je u kliničkom praćenju“, Andersson kaže.
Medicinski tretman epilepsijskih napada je prirodna polazna tačka u lečenju epilepsije, ali je potrebno uzeti u obzir i socijalne aspekte poremećaja da bi se postigli uspešni rezultati lečenja, pokazuje teza. Andersson naglašava važnost individualnog stava koji uzima u obzir društvene okolnosti pacijenata.
„Društvene prepreke, stigma i složene medicinske situacije povećavaju potrebe za specijalizovanom brigom o epilepsiji. Multidisciplinarni tim koji omogućava komunikaciju, obrazovanje i obuku, psihološku podršku i saradnju sa spoljnim partnerima je od ključnog značaja da ugrožene osobe sa epilepsijom dobiju podršku koja im je potrebna“, zaključuje ona.
