Studija dečijeg centra Džons Hopkins koja koristi medicinsku dokumentaciju iz međunarodnog registra zaključuje da je veća verovatnoća da će bebe sa urođenom dijafragmatičnom hernijom (CDH) umrijeti u roku od 30 do 60 dana od rođenja nego muške bebe sa istim stanjem.
U izveštaju objavljenom 19. juna u The Journal of Pediatrics, istraživači ispituju ulogu biološkog pola u ishodima za pacijente sa CDH, i otkrili su da žene imaju oko 32% veći rizik od umiranja od muškaraca. Istraživači kažu da je to mala, ali značajna razlika i da je poreklo nejasno, ali može biti delimično povezano sa ukupnom nižom porođajnom težinom za novorođenčad ženskog pola.
CDH, za koji stručnjaci Džonsa Hopkinsa kažu da utiče na jedno od 4.000 živorođenih godišnje u Sjedinjenim Državama, ima istorijski visoku stopu smrtnosti od 30% ili više. Smatra se da je ukorenjeno u genetskim promenama koje utiču na razvoj organa tokom trudnoće, a stanje je obeleženo defektima u formiranju dijafragme – velikog mišića koji odvaja grudi od stomaka i koji je od vitalnog značaja za disanje. Razvojno oštećenje ostavlja rupu ili rupturu u mišiću koji omogućava crevima, želucu, jetri i drugim trbušnim organima da vire u grudni koš. Najznačajnije, to narušava normalan razvoj pluća bebe.
Dok su neke prethodne studije pokazale da je veća verovatnoća da će muške bebe nego ženske bebe imati CDH, uticaj seksa na opstanak pacijenata je nejasan iz drugih studija.
„Iako su rasne i etničke nejednakosti u ishodu dokumentovane u CDH, dispariteti između muškaraca i žena nisu dobro poznati“, kaže Shaun Kunisaki, MD, M.Sc., viši autor studije, profesor hirurgije na Univerzitetu Džons Hopkins, i direktor programa urođene dijafragmalne kile u Dečjem centru. „Zaista je važno razumeti da li ti dispariteti postoje, jer to može promeniti način na koji možemo bolje da upravljamo ovim pacijentima.
U nastojanju da uporede težinu bolesti i analiziraju razlike u preživljavanju između pacijenata ženskog i muškog pola, Kunisaki i J. Michael Collaco, MD, Ph.D., M.S., vanredni profesor pedijatrije u Eudovood Odeljenju za pedijatrijske respiratorne nauke, obratili su se veliki međunarodni registar — Grupa za proučavanje kongenitalne dijafragmalne kile. Razvijen od strane Univerziteta Teksas u Hjustonu, registar se sastoji od podataka o 7.288 neonatalnih pacijenata sa CDH – 41% žena i 58% muškaraca. Svi podaci prikupljeni su od januara 2007. do decembra 2018. iz 105 bolnica u 17 zemalja, uključujući Sjedinjene Države.
Istraživači su otkrili da su žene, koje su u proseku imale manju težinu pri rođenju od muškaraca, imale nižu stopu preživljavanja 30 dana nakon rođenja: 77,3%, u poređenju sa muškarcima koji su imali 80,1% stopu preživljavanja 30 dana. 60 dana nakon rođenja, žene su imale stopu preživljavanja od 70,2%, u poređenju sa 74,2% za muškarce.
„Razlike među polovima u stopama smrtnosti nisu ogromne“, kaže Kunisaki. Ali, dodaje, pošto je smrt tako katastrofalan ishod, nalaz ima potencijal da bolje vodi intervencije kako bi se to sprečilo.
Jedna takva intervencija, kaže Kunisaki, je podizanje svesti među lekarima koji brinu o trudnicama i novorođenčadima.
„Možda je potrebno da budemo agresivniji u lečenju žena sa CDH pacijentima nego što smo trenutno“, objašnjava Kunisaki. „To može značiti korišćenje lekova za optimizaciju funkcije pluća i razvoj različitih kliničkih kriterijuma za stavljanje pacijenata sa CDH na ECMO, [mašinu za srce i pluća] kako bi zaštitili svoja pluća.
Kunisaki je takođe nedavno napisao posebnu studiju, objavljenu u JAMA Netvork Open, koja je koristila drugu bazu podataka za ispitivanje uticaja rase i etničke pripadnosti na pacijente sa CDH. Studija je otkrila da su bolnice koje leče rasno i etnički raznovrsniju populaciju pacijenata povezane sa nižim mortalitetom za crne i latinoameričke pacijente sa CDH. Nije bilo efekta na mortalitet kod belih pacijenata sa CDH. On kaže da nalazi iz obe njegove studije predstavljaju poziv na akciju istraživačima da bolje razumeju disparitete u ugroženim populacijama pacijenata.
„Nažalost, u pogledu pola, kao i rase i etničke pripadnosti, znamo da razlike postoje“, kaže Kunisaki. „Utvrđivanje zašto – da li je to uzrokovano biologijom ili drugim aspektima koji se mogu modifikovati – biće važno u naporima da se oni spreče.“
Istraživači upozoravaju da su potrebna dalja istraživanja da bi se potvrdili nalazi trenutne studije zbog ograničenja u prikupljanju podataka, kao što su pogrešna dijagnoza i nedostajući podaci o pacijentima u registru.
Međutim, Kunisaki i tim istraživača veruju da njihovi nalazi pružaju putokaz za takva istraživanja, a na kraju i za bolje terapije.
