Nova studija objavljena u časopisu The Primari Care Companion For CNS Disorders Univerziteta Flinders otkrila je veze između pacijentove početne dijagnoze graničnog poremećaja ličnosti ili BPD-a i njihovih stalnih poseta bolnici.
Studija je istraživala povezanost između pacijenata sa BPD-om i njihovih bolničkih prezentacija, kao i efekat dužine boravka u bolnici na vreme do ponovne prezentacije u bolnici.
Studija je pregledala kohortu iz Južne Australije (SA) od 86.740 hitnih odeljenja (ED) i bolničkih epizoda nege za 25.619 mentalnih pacijenata koji su se javljali u javne bolnice SA između 2014. i 2019. godine.
Pacijenti sa BPD-om su bili u većem riziku od povratka u bolnicu u poređenju sa pacijentima sa bilo kojom drugom vrstom mentalnog poremećaja, kaže glavni autor dr Dejvid Smit sa Fakulteta za medicinu i javno zdravlje.
BPD je najčešći poremećaj ličnosti u Australiji, koji pogađa do 5% populacije u nekoj fazi. To je složen mentalni poremećaj koji se često pogrešno shvata.
Pacijenti sa BPD-om često imaju druge probleme koji se javljaju, uključujući zloupotrebu supstanci, depresiju, anksioznost i bipolarni afektivni poremećaj. Štaviše, BPD je povezan sa značajnim psihosocijalnim oštećenjima, uključujući loše socijalno funkcionisanje, nezaposlenost i gubitak prihoda.
Zabrinjavajuće je da pacijenti sa BPD-om imaju visoku stopu samopovređivanja i samoubistava, što dovodi do čestih prezentacija hitnim odeljenjima i službama za mentalno zdravlje sa prijavljenom stopom mortaliteta do 10%.
„Otkrili smo da je otprilike 4% svih pacijenata sa mentalnim zdravljem otpušteno iz Odeljenja za hitne slučajeve (ED) ili iz bolnice sa dijagnozom BPD koja je zabeležena kao primarna otpustna dijagnoza. Ti pacijenti su tada bili u većem riziku od ponovnog prijema u bolnicu u poređenju sa druge grupe za dijagnostiku mentalnog zdravlja u ovoj studijskoj kohorti“, kaže dr Smit.
„Od posebnog interesa je veza između početne dužine stacionarnog boravka u bolnici i broja dana pre nego što su ponovo tražili bolničko lečenje.
„Oni pacijenti čiji je početni boravak u bolnici bio do 14 dana vraćali su se u bolnicu u proseku 58 dana ranije od onih pacijenata koji su ostali dva dana ili manje“, kaže on.
Dr Smit kaže da bi dalja istraživanja, kao što je detaljnija analiza puta, mogla da odrede faktore koji predviđaju da li su za BPD svako noćenje i boravak kraći ili duži od dva dana povezani sa štetom ili koristima.
„Nema sumnje da je potrebno učiniti više da se obezbede bolji putevi zdravstvene zaštite za pacijente sa BPD. Moramo da dobijemo preciznije snimke pacijenata sa BPD-om i srodne prezentacije, dublje istraživanje puteva nege i identifikacije pojedinaca koji mogu imati koristi od određene dužine boravka u bolnici.
„Želeli bismo da pratimo put pacijenta u bolnici iz perspektive pacijenta što bi omogućilo kliničarima i menadžerima da vide i razumeju iskustvo pacijenata odvajanjem upravljanja specifičnim psihijatrijskim stanjem i lečenjem u niz uzastopnih događaja ili koraka (za na primer, aktivnosti, intervencije ili interakcije osoblja).
„Ovaj pristup bi takođe morao da se pozabavi pitanjima vezanim za BPD o polu i rodu, kao što su kako se pol i rod ukrštaju sa godinama, rasom i etničkom pripadnošću, i drugim sociokulturnim faktorima, kao i određuju ishode.
„Sinteza ove vrste informacija sa podacima, kao što je iz trenutne studije, pružila bi dublji uvid u putovanja pacijenata, uključujući kada su stvari išle kako treba, a kada nisu“, kaže dr Smit.
„Verujemo da bi izgradnja na postojećim resursima poboljšala zdravstvene usluge i usluge u zajednici i obuku osoblja, i ne samo da bi unapredila zdravlje i dobrobit svih Australijanaca, već bi značajno doprinela smanjenju prezentacija u hitnim odeljenjima i prijema u bolnicu“, rekao je dr. Smit.
