Glukagon-slični peptid-1 (GLP-1) je hormon koji se prirodno proizvodi u telu i pomaže u regulaciji nivoa šećera u krvi i osećaja sitosti. Njegovo oslobađanje stimulišu određene namirnice i crevne bakterije, a mehanizam delovanja imitira lekove poput semaglutida (sastojka iza Ozempica). Osobe sa dijabetesom tipa 2 obično imaju oštećenu funkciju GLP-1, što dovodi do problema sa kontrolom šećera u krvi, zbog čega lekovi poput Ozempica deluju kao tretmani.
Ovi lekovi imituju prirodne procese u telu, a iako su se pokazali veoma efikasnim, neki istraživači žele da otkriju kako da telo proizvodi više GLP-1 samo. „Rastući broj istraživanja je otkrio da naše želje za dijetetskim komponentama potiču iz signala koje šalje crevo, ključni organ u prenosu dijetetskih preferencija,“ objašnjavaju autori u svom radu objavljenom u januaru. „Međutim, koji geni, crevna flora i metaboliti u crevnom mikrookruženju su uključeni u regulaciju preferencije za šećer trenutno nije jasno.“
Nova istraživanja sugerišu da crevne bakterije poput Bacteroides vulgatus i njihovi metaboliti mogu oblikovati nečiju želju za slatkišima. U eksperimentima, ako miševi nisu mogli da proizvode crevni protein nazvan Ffar4, istraživači su otkrili da su se crevne kolonije B. vulgatus smanjile. To je, zauzvrat, smanjilo oslobađanje hormona nazvanog FGF21, koji je povezan sa željom za šećerom.
U studijama miševa koji su uzimali GLP-1 agoniste, istraživači su otkrili da lekovi stimulišu FGF21. U međuvremenu, kod ljudi, neka istraživanja sugerišu da su oni sa genetskim varijantama za hormon FGF21 oko 20 procenata verovatnije vrhunski potrošači slatkih namirnica. U analizi krvi 60 učesnika sa dijabetesom tipa 2 i 24 zdrava kontrolna lica, istraživači u Kini su otkrili da su mutacije Ffar4, koje smanjuju proizvodnju FGF21, povezane sa povećanom preferencijom za šećer, „što može biti važan faktor u razvoju dijabetesa.“
Štaviše, crevna mikrobiota bi mogla biti ključni posrednik tog procesa. Istraživački tim je otkrio da kada su miševi tretirani metabolitom B. vulgatus, došlo je do povećanja sekrecije GLP-1, što je zatim pokrenulo i sekreciju FGF21. Zajedno, to je značilo bolju kontrolu nivoa šećera u krvi i manje želje za šećerom kod miševa.
Da li će se isto odnositi i na ljude ostaje da se vidi, ali autori tvrde da njihovo istraživanje „pruža strategiju za prevenciju dijabetesa.“
