Nova studija iz 2024. godine osvetljava intrigantne promene u ponašanju kod pacijenata nakon transplantacije organa, što postavlja pitanje da li organi mogu nositi sećanja i emocije svojih donatora. Istraživanje dovodi u pitanje tradicionalne poglede na pamćenje i identitet, otvarajući etička i filozofska pitanja u vezi sa transplantacijom.
Ova tema nije nova; još 1991. godine lekar Dž. Endrju Armor je tvrdio da srce može sačuvati osećanja i sećanja. Uprkos tome, većina stručnjaka smatra da je mozak glavni centar misli i emocija, dok se srce i drugi organi više posmatraju kao funkcionalni delovi tela.
Studija je ukazala na anegdotske priče o pacijentima koji su nakon transplantacije srca prijavili promene koje odražavaju osobine njihovih donatora. Međutim, naučnici upozoravaju da su ti nalazi preliminarni i zasnovani na malim uzorcima.
Pitanje se dodatno komplikuje u kontekstu ksenotransplantacija, gde se ne-ljudski organi koriste za lečenje ljudi. Postavlja se pitanje da li bi primalac mogao nositi neku vrstu „memorije“ organa koji potiče od druge vrste. Istraživanja ćelijske memorije van mozga otvaraju nova područja za istraživanje trauma i nasleđenih iskustava.
Kulturni i istorijski kontekst igraju važnu ulogu u formiranju verovanja o emocijama i organima. Dok se srce često povezuje s emocijama, drugi organi poput lica imaju izraženiju emocionalnu simboliku.
Ova studija naglašava potrebu za multidisciplinarnim pristupom u istraživanju transplantacije organa, uključujući biološke, psihološke i kulturne aspekte. Takođe, pitanja poput informisanog pristanka, etike ksenotransplantacija i odgovornosti bolnica ostaju ključna za budući razvoj medicinskih praksi.
Iako je ideja o „sećanju organa“ još uvek predmet debata, ona osvetljava kompleksnost veze između tela, identiteta i emocionalnih procesa, pozivajući na dublju analizu i širu raspravu.
