Lekovi za dijabetes tipa 2 i gojaznost poznati kao agonisti receptora GLP-1 mogu da smanje rizik od ponavljanja akutnog pankreatitisa kod ljudi sa gojaznošću i onih sa dijabetesom tipa 2, prema studiji predstavljenoj u subotu na ENDO 2024, godišnjem sastanku Endokrinog društva u Bostonu.
Lekari su bili oprezni u prepisivanju ovih lekova pacijentima sa istorijom pankreatitisa zbog potencijalnog rizika od pogoršanja stanja – upozorenje koje je uključeno u informacije o propisivanju, rekao je glavni istraživač Mahmud Nasar, MD, Ph.D., Odeljenje za medicinu saradnik na Odseku za endokrinologiju, dijabetes i metabolizam na Jacobs School of Medicine i Biomedicinskih nauka na Univerzitetu u Buffalu u Buffalu, N.I. Akutni pankreatitis je iznenadna upala pankreasa.
„Naše istraživanje naglašava bezbednost i potencijal agonista GLP-1 receptora da smanje rizik od ponovnog pojavljivanja akutnog pankreatitisa kod osoba sa gojaznošću i dijabetesom tipa 2, izazivajući prethodne zabrinutosti i nudeći novu nadu za efikasno upravljanje bolestima“, rekao je Nasar.
Istraživači su koristili podatke iz velike baze podataka pod nazivom TriNetKs, koja sadrži informacije od oko 127 miliona pacijenata iz 15 zemalja, uglavnom iz Sjedinjenih Država. Identifikovali su 638.501 osobu sa istorijom akutnog pankreatitisa.
Fokusirali su se na odrasle osobe sa dijabetesom i gojaznošću kojima je dijagnostikovan akutni pankreatitis. Istraživači su želeli da vide da li određeni lekovi za dijabetes i gojaznost (konkretno, agonisti GLP-1 receptora, inhibitori SGLT2 i inhibitori DPP4) utiču na njihov rizik od ponovnog dobijanja pankreatitisa.
Njihova analiza je obuhvatila širok spektar lekova unutar svake kategorije kako bi razumeli kako ove vrste lečenja mogu uticati na rizik od pankreatitisa. Takođe su pažljivo pogledali različite karakteristike pacijenata, kao što su starost, pol, indeks telesne mase (BMI) i rezultati testova krvi, kako bi bolje razumeli grupe pacijenata.
Da bi utvrdili rizik od pankreatitisa, pratili su koliko pacijenata je ponovo razvilo pankreatitis u roku od 5 godina od početka lečenja. Oni su upoređivali grupe pacijenata koji su uzimali različite lekove, upoređujući ih prema karakteristikama pacijenata.
Kada je grupa GLP-1 upoređena sa pacijentima koji su uzimali inhibitore SGLT2, grupa GLP-1 je pokazala manji rizik od recidiva akutnog pankreatitisa (15,2%) u poređenju sa 24% u grupi koja je primala SGLT2i. Kada su pacijenti sa GLP-1 upoređeni sa onima koji su uzimali DPP4i lekove, rizik od recidiva GLP-1 grupe bio je 14,4%, u poređenju sa 23,3% u grupi DPP4i. Kada su pacijenti sa GLP-1 upoređeni sa onima koji nisu uzimali nijedan od ovih lekova, rizik od recidiva GLP-1 grupe bio je 14,5%, u poređenju sa 51,6% u grupi za poređenje.
„Ova studija pruža kritične uvide koji bi mogli da promene pejzaž lečenja pacijenata sa gojaznošću i dijabetesom tipa 2, posebno onih sa istorijom akutnog pankreatitisa“, rekao je Nasar.
„Mogućnost upotrebe agonista GLP-1 receptora u širem smislu pruža nadu za bolje upravljanje ovim stanjima, poboljšanje ishoda pacijenata i poboljšanje kvaliteta života. Naglašava važnost personalizovane medicine, gde su odluke o lečenju prilagođene specifičnom zdravstvenom profilu i potrebama pojedinca.“
