Postepeni gubitak moždanog tkiva je normalan deo procesa starenja, ali najnovija istraživanja ukazuju na to da se kod nekih ljudi ove promene dešavaju brže nego kod drugih. Višedecenijsko ispitivanje, započeto 1995. godine, otkrilo je da osobe koje pokazuju veće gubitke bele materije, koja je odgovorna za prenos nervnih impulsa, imaju veći rizik od razvoja blagog kognitivnog oštećenja (MCI). U poređenju sa osobama bez metaboličkih oboljenja, osobe sa dijabetesom tipa 2 su izgubile više bele materije tokom vremena i imale su veći rizik od razvoja MCI. Takođe, osobe sa biomarkerima demencije u cerebrospinalnoj tečnosti imale su povećan rizik od kognitivnog oštećenja. U slučajevima kada su osobe imale i dijabetes i biomarkere amiloidnih plakova, rizik od razvoja problema sa kognitivnim funkcijama je bio još veći.
Prethodna istraživanja su pokazala da su značajni gubici bele materije povezani sa demencijom i da metabolički poremećaji mogu povećati rizik od kognitivnog pada. Međutim, ovo istraživanje je prvo koje je identifikovalo sinergistički odnos između dijabetesa i amiloidnih plakova u njihovom uticaju na belu materiju. Autori studije, koje predvode neuronaučnici sa Univerziteta Džons Hopkins, ističu da promene u zapremini bele materije imaju tesnu vezu sa kognitivnom funkcijom u starijem dobu, sugerišući da degeneracija bele materije može biti ključni faktor u kognitivnom opadanju.
Studija je obuhvatila 185 učesnika sa dobro obrazovanom i belom populacijom, sa porodičnom istorijom demencije. Iako nije jasno kako će ovi nalazi biti relevantni za različite populacije, važno je napomenuti da su većina dugoročnih MRI studija ograničene na manje od jedne decenije i prate samo dve tačke vremena. Ovo istraživanje je bilo impresivno dugotrajno i pratilo je oblike i veličine mozga učesnika kroz različite faze njihovog života.
Naučnici su redovno skenirali mozak učesnika tokom 27 godina, a rezultati su pokazali da postoji postepen gubitak sive i bele materije sa starenjem, ali je zanimljivo to što je brže pogoršanje bele materije primećeno kod osoba u srednjem dobu. Učesnici koji su imali najveće smanjenje bele materije, iz godine u godinu, imali su veću verovatnoću da će razviti simptome MCI.
Iako je samo osam učesnika imalo dijagnozu dijabetesa tipa 2, istraživači sugerišu da kontrola ovog oboljenja može smanjiti rizik od Alchajmerove demencije u kasnijem životu. Nedavna istraživanja pokazuju da su određeni lekovi za dijabetes tipa 2 povezani sa manjim rizikom od demencije kod pacijenata. Lekar-naučnik Šohei Fudžita, koji nije bio deo studije, je istakao važnost produženog vremenskog okvira istraživanja i nadu da će rezultati pomoći istraživačima i kliničarima u razvoju ciljanih intervencija za osobe podložne promenama na mozgu.
Važno je napomenuti da je većina učesnika u istraživanju bilo ženskog pola, te da su pol i rasa ključne varijable koje treba uzeti u obzir u budućim longitudinalnim istraživanjima. Kognitivni pad i demencija se ne manifestuju na isti način kod svih osoba, što ukazuje da je svaki mozak jedinstven u procesu starenja.
