Tim od 91 istraživača, među kojima je i poznati genetičar Eske Vilerslev iz GeoGenetičkog centra Lundbek fondacije sa Univerziteta u Kopenhagenu, nedavno je sproveo istraživanje koje je otkrilo genetsku divergenciju iz bronzanog doba povezanu sa govornicima indoevropskog jezika u istočnom i zapadnom Mediteranu.
Nalazi ovog istraživanja ukazuju na to da su populacije u Španiji, Francuskoj i Italiji dobile svoje genetsko poreklo od grupa poznatih kao Bell Beaker, dok su grčke i jermenske grupe direktno potekle od populacija iz Jamnaja. Ovi rezultati podržavaju postojeće italo-keltske i grčko-jermenske lingvističke modele.
Indoevropski jezici su široko rasprostranjeni u Evropi i zapadnoj Aziji, a smatra se da potiču iz migracija ljudi tokom ranog bronzanog doba kroz pontske stepe. Region Pontskih stepa prostire se severno od Crnog mora, od ivice današnje Bugarske preko južne Ukrajine sve do obala Kaspijskog mora.
Prethodne genetske studije su potvrdile prisustvo stepskog genetskog nasleđa širom Evrope, ali do sada nije bilo moguće razlikovati da li su različite evropske populacije dobile stepsko nasleđe iz istih ili različitih izvora. Zbog toga su istraživačima bile potrebne specifične genetske informacije za određene vremenske tačke iz različitih delova Mediterana.
U nedavnoj studiji pod nazivom „Drevna genomika podržava duboku divergenciju između istočnoevropskih i zapadnomediteranskih indoevropskih jezika“, istraživači su analizirali 314 drevnih genoma kako bi dobili uvid u migracije populacija povezanih sa stepama i moguće poreklo jezika poput Kurzivnog, keltskog, grčkog i jermenskog.
Drevni genomi iz različitih regiona, poput Španije, Francuske, Italije, Mađarske, Moldavije, Grčke, Kipra, Turske, Sirije i Libana, datirani između 2.100 i 5.200 godina, detaljno su proučavani i upoređivani sa već objavljenim drevnim genomima kako bi se došlo do zaključaka. Analizirajući odnose izotopa stroncijuma kod 224 osobe, istraživači su takođe procenjivali mobilnost unutar ovih populacija.
Ispitivanje odnosa izotopa stroncijuma je tehnika koja omogućava praćenje migracija ljudi putem analize izotopskih odnosa u njihovim kostima i zubima. Različiti regioni imaju karakteristične oznake izotopa stroncijuma u skladu sa svojom geologijom, što omogućava istraživačima da identifikuju poreklo pojedinaca i njihove obrasce migracije.
Genetski nalazi iz ovog istraživanja ukazuju na jasnu podelu između populacija istočnog i zapadnog Mediterana tokom bronzanog doba, sa dve različite ekspanzije stepskog nasleđa u Mediteranu.
Populacija Bell Beaker potiče od stočara sa stepa koji su se mešali sa lokalnim evropskim farmerima, pri čemu su nosili genetske profile povezane sa stepama i precima iz kulture globularnih amfora u zapadnoj Evropi.
Lokalne mešavine su verovatno olakšale širenje populacije Bell Beaker ka zapadu, poput Italije, Francuske i Španije, što se poklapa sa lingvističkim modelima koji sugerišu italo-keltsku podgrupu, imajući u vidu zajedničko poreklo italskih i keltskih jezika.
Genetski podaci iz različitih regiona ukazuju na kompleksne interakcije između stepskih migranata i lokalnih evropskih populacija tokom bronzanog doba. Analize izotopa stroncijuma identifikovale su pojedince koji su pokazivali znakove aktivne mobilnosti i migracija.
Kombinujući genetske podatke sa analizom izotopa stroncijuma, istraživači su uspeli da pruže ubedljive dokaze o genetskoj i lingvističkoj podeli između drevnih istočnih i zapadnomediteranskih indoevropskih populacija. Ovi nalazi podržavaju postojeće hipoteze o italo-keltskoj i grčko-jermenskoj lingvističkoj migraciji.
