Veliki požari se povećavaju u šumama Sijera Nevade i Southern Cascade i gori neviđenom brzinom u poređenju sa godinama pre evro-američkog naseljavanja, prema studiji Safordove laboratorije na Univerzitetu Kalifornije u Dejvisu i njenim saradnicima. Ove stope su posebno porasle tokom protekle decenije.
Za studiju, objavljenu u časopisu Ecosphere, naučnici su analizirali podatke o ozbiljnosti požara iz US Forest Service i Google Earth Engine-a, u sedam glavnih tipova šuma.
Otkrili su da se u tipovima šuma na niskim i srednjim nadmorskim visinama prosečna godišnja površina koja je gorela pri niskom do umerenom intenzitetu smanjila sa više od 90 procenata pre 1850. godine na 60-70 procenata danas.
U isto vreme, područje koje je godišnje spaljeno velikom težinom se skoro peterostruko povećalo, sa manje od 10% na 43% danas. (Opekotine visoke težine su one kod kojih više od 95% biomase nadzemnog drveća ubije požar.)
Glavni autor i naučnik UC Davis projekta Džon N. Vilijams rekao je da je ovaj odnos ozbiljno neuravnotežen.
„Vidimo više „lošeg požara“ a manje „dobrog požara“, rekao je Vilijams, koji je koordinator Kalifornijskog programa za nadzor požara. „Svaka uteha koju bismo dobili od ideje da ‘Bar gorimo više nego ranije’ nije uteha jer često dolazi u obliku pogrešne vrste vatre.“
Mnogi ekolozi požara govore o potrebi da se spali više površina stavljanjem „dobre vatre“ na zemlju, kao što je propisano spaljivanje, dok se istovremeno sprečava „loš požar“. U šumama kao što su hrastova šuma, žuti bor i mešani četinari, dobra vatra se odnosi na paljenje niske do umerene jačine na koje su prilagođene dominantne vrste. Obično ih zapali grom ili ljudi da obogate i obnove zemlju. Mnoge takve vatre su podmetnuli Indijanci pre sredine 19. veka kroz praksu kulturnog spaljivanja.
Pre 1850, mnogo više zemlje je izgorelo svake godine u Kaliforniji u poređenju sa današnjim danom. Studija pokazuje da se jaz počinje zatvarati. Nažalost, više od onoga što gori uključuje štetni požar velike jačine.
To predstavlja najzabrinjavajući rezultat, kažu autori: Prosečna površina jakog paljenja u regionu je sada iznad najboljih procena jakih paljenja koja su se desila pre evro-američkog naseljavanja, iako je ukupno gorenje u današnje vreme je i dalje mnogo niža.
„U sadašnjim ili čak predviđenim stopama upravljanja šumama od strane saveznih i državnih agencija, količina tretirane ili obnovljene šume biće mala kap u kanti u poređenju sa potrebom, i u poređenju sa ogromnim neupravljanim površinama koje će izgoreti, često u velikoj meri“, rekao je stariji autor Hugh Safford, ekolog požara UC Davis i glavni naučnik korporacije za zaštitu životne sredine Vibrant Planet. „Ne preterujem kada kažem da je i samo postojanje planinske četinarske šume u Kaliforniji ugroženo, posebno u južnom delu države.
Devet od 10 najvećih požara u Kaliforniji dogodilo se u protekloj deceniji. Rekordna požarna godina u državi 2020. – kada je skoro 9.900 požara izgorelo 4,3 miliona hektara – bila je jedina godina u kojoj je godišnja površina izgorela premašila istorijski nivo, ali je veliki deo toga izgoreo velikom težinom.
Autori kažu da je ovaj trend posebno zabrinjavajući jer je većina pogođenih tipova šuma na niskim i srednjim visinama prilagođena paljenju niske do umerene jačine. Preterano jaki požari u ovim šumama mogu naštetiti pejzažima i staništima i uslugama ekosistema koje pružaju.
Druga istraživanja koja je sprovela Safford Lab u UC Davisu i njeni partneri su pokazala da su negativni efekti teškog paljenja u ovim tipovima šuma ozbiljni i dugotrajni po biodiverzitet, skladištenje ugljenika, biogeohemiju tla, kvalitet vazduha i regeneraciju šuma.
Rezultati studije naglašavaju potrebu da se bolje balansira isključenje požara sa praksama upravljanja koje proaktivno smanjuju šumska goriva i povećavaju otpornost na klimatske promjene i druge ekološke poremećaje.
„Svake godine moramo da sagorevamo mnogo više, ali želimo pravi miks“, rekao je Vilijams. „Sadašnji trend ide u pogrešnom pravcu ako želimo da obnovimo šume i njihove prirodne ekološke procese.
