Grupa istraživača na Univerzitetu u Osaki koristila je neinvazivnu metodu za procenu cerebrovaskularne autoregulacije (CVAR) kod pacijenata posle srčanog zastoja van bolnice. Stopa mortaliteta se značajno povećala sa dužinom vremena u kojem CVAR nije bio detektovan. Članak „Povezivanje između vremenski zavisnih promena cerebrovaskularne autoregulacije nakon srčanog zastoja i ishoda: prospektivna kohortna studija“ objavljen je u časopisu Journal of Cerebral Blood Flow and Metabolism.
Predloženo je da CVAR, funkcija koja je prisutna u normalnom stanju, može biti oštećena nakon srčane reanimacije. Međutim, veza između funkcije CVAR i prognoze pacijenata je nejasna.
Istraživanje je ispitivalo CVAR tokom vremena, koristeći pokretni Pirsonov koeficijent korelacije izračunat iz regionalne cerebralne zasićenosti kiseonikom i podataka srednjeg krvnog pritiska. Istraživači su izvršili analizu preživljavanja koristeći prisustvo ili odsustvo CVAR-a kao vremenski zavisne kovarijate.
Nalazi ove studije mogu biti korisni u predviđanju neuroprognoze nakon nastavka rada srca i mogu takođe pomoći da se izbegne rano povlačenje lečenja kod onih koji se oporave. Pored toga, oni sugerišu da tretman i upravljanje koje održava pravilan CVAR nakon nastavka rada srca mogu poboljšati prognozu pacijenata. Ovo se zatim može primeniti na upravljanje reanimacijom posle srčanog zastoja, zasnovano na cerebralnoj cirkulaciji, kako bi se optimizovao tretman za svakog pojedinačnog pacijenta.
Iako je standardizacija lečenja vanbolničkog kardiopulmonalnog zastoja napredovala i širom sveta se ulažu napori da se poboljšaju ishodi, mnogi pacijenti i dalje pate od neuroloških posledica (hipoksično-ishemična povreda mozga, HIBI) čak i nakon povratka spontane cirkulacije.
Poznato je da ako se funkcija mozga održava normalno, postoji mehanizam (CVAR) koji pokušava da održi cerebralni protok krvi na konstantnom nivou čak i ako se sistemski krvni pritisak promeni, ali do sada je bilo nejasno da li se takva reakcija javlja u mozak nakon reanimacije. Cerebralna regionalna zasićenost kiseonikom (crSO 2 ), mera ravnoteže snabdevanja i potražnje kiseonika u mozgu, je pod uticajem krvnog pritiska, a istraživači su se fokusirali na metod za procenu prisustva ili odsustva CVAR koristeći ovu korelaciju.
Tim je koristio ovu korelaciju da proceni prisustvo ili odsustvo CVAR-a u mozgu nakon reanimacije i procenio njegov odnos sa očekivanim životnim vekom.
U ovoj studiji, istraživačka grupa je analizirala 100 pacijenata sa vanbolničkim srčanim zastojem koji su prevezeni u centar za traumu i akutnu kritičnu negu Medicinskog fakulteta Univerziteta u Osaki.
CVAR je određen izračunavanjem pokretnog Pirsonovog koeficijenta korelacije i kontinuiranim praćenjem crSO 2 i srednjeg krvnog pritiska tokom 96 sati nakon povratka spontane cirkulacije. Pod pretpostavkom da je neotkriveno CVAR vreme loša izloženost za organizam (vremenski zavisna kovarijanta), povezanost sa životnom prognozom je procenjena pomoću modela Cok proporcionalnih opasnosti.
CVAR je otkriven kod svih 24 pacijenta sa dobrom neuroprognozom (Cerebral Performance Scale: CPC 1–2) od 100 analiziranih ispitanika i kod 65 (88%) od 76 pacijenata sa lošom neuroprognozom (CPC 3–5). Analiza korišćenjem modela Cok proporcionalnih opasnosti pokazala je da se stopa preživljavanja značajno smanjila kako se neotkriveno vreme CVAR povećavalo.
Rezultati ove studije imaju dve velike implikacije. Prvo, sposobnost da se identifikuju podgrupe sa visokim mortalitetom iz ranih kliničkih podataka nakon reanimacije može pomoći da se identifikuju populacije koje bi trebalo da dobiju pojačanu terapijsku intervenciju. Pored toga, može pomoći da se izbegne rano povlačenje lečenja kod onih koji se mogu oporaviti. Drugo, istraživači veruju da intenzivno terapijsko upravljanje koje održava pravilnu cerebralnu perfuziju sugeriše poboljšane ishode života i da razvoj sistemskog pristupa upravljanja zasnovanog na cerebralnoj perfuziji može biti napredak u smanjenju neuroloških posledica nakon reanimacije.
