Pašnjaci, od pustinja do tundri, pokrivaju preko polovine kopnene površine naše planete i pružaju vitalnu podršku milijardama ljudi širom sveta. Ovi ekosistemi ne samo što obezbeđuju hranu poput mesa, mlečnih proizvoda i vlakana, već igraju ključnu ulogu u održavanju ciklusa vode, hranljivih materija i ugljenika na Zemlji.
Novi izveštaj Ujedinjenih nacija upozorava da je do 50% pašnjaka širom sveta trenutno u stanju degradacije, sa prethodnim procenama koje su značajno potcenile stvarni gubitak zdravlja i produktivnosti ovih ekosistema. Problemi kao što su klimatske promene i loše upravljanje zemljištem doprinose brzom nestanku pašnjaka. Prakse poput prekomerne ispaše, erozije, zaslanjivanja i alkalizacije sve više doprinose širenju suše i dezertifikaciji.
Biolog Pedro Marija Erera Kalvo, autor izveštaja UNCCD, ističe da su isti faktori koji doprinose degradaciji zemljišta prisutni u svim ekosistemima širom sveta. Paradoksalno, napori da se poveća proizvodnja hrane često rezultiraju pretvaranjem pašnjaka u poljoprivredne površine, što dodatno pogoršava procese degradacije zemljišta.
Osim klimatskih promena, sukobi na granicama i problemi s kretanjem stoke mogu dodatno ubrzati degradaciju pašnjaka. Na primer, region Centralne Azije i Mongolije suočava se s ozbiljnim pretnjama po svoje pašnjake, s obzirom da se veliki deo stanovništva oslanja na stočarstvo.
Ministar životne sredine Mongolije, Bat-Erdene Bat-Ulzii, ističe da tradicije očuvanja resursa i odgovornog korišćenja zemlje čine osnovu mongolskog pristupa upravljanju pašnjacima. Važno je prepoznati kulturne, ekološke i ekonomske vrednosti pašnjaka koje su od suštinskog značaja za zajednicu.
U međuvremenu, u Severnoj Americi, drevni pašnjaci, prerije i pustinje gube svoju biološku raznovrsnost usled brze degradacije. Važno je istaći da mnogi od ovih regiona nisu dovoljno istraženi, što otežava sprovođenje održivih praksi upravljanja zemljištem.
Preventivne mere za zaustavljanje dalje degradacije pašnjaka podrazumevaju smanjenje uticaja klimatskih promena i unapređenje prekogranične saradnje radi implementacije održivih praksi upravljanja zemljištem. Uključivanje lokalnog znanja i naučnih saznanja u planove upravljanja, kao i odustajanje od štetnih praksi poput monokulture, ključni su koraci ka očuvanju ovih vitalnih ekosistema.
