Tokom većeg dela 65.000 godina ljudske istorije Australije, sada potopljeni severozapadni kontinentalni pojas povezivao je Kimberli i zapadni Arnhem Land. Ovo ogromno, naseljivo područje pokrivalo je skoro 390.000 kvadratnih kilometara, što je površina jedan i po puta veća od današnjeg Novog Zelanda.
Verovatno je to bila jedna kulturna zona, sa sličnostima u tehnologiji mlevenih kamenih sekira, stilovima kamene umetnosti i jezicima koje su pronašli arheolozi u Kimberliju i zemlji Arnem.
Postoji mnogo arheoloških dokaza da su ljudi nekada živeli na kontinentalnim policama – područjima koja su sada potopljena – širom sveta. Takvi čvrsti dokazi pronađeni su sa podvodnih lokacija u Severnom moru, Baltičkom moru i Sredozemnom moru, i duž obala Severne i Južne Amerike, Južne Afrike i Australije.
U nedavno objavljenoj studiji u Kuaternari Science Revievs, otkrivamo detalje kompleksnog pejzaža koji je postojao na severozapadnoj polici Australije. Nije ličio ni na jedan pejzaž koji se danas nalazi na našem kontinentu.
Pre oko 18.000 godina završilo se poslednje ledeno doba. Naknadno zagrevanje izazvalo je porast nivoa mora i utapanje ogromnih površina svetskih kontinenata. Ovaj proces je podelio superkontinent Sahul na Novu Gvineju i Australiju i odsekao Tasmaniju od kopna.
Za razliku od ostatka sveta, smatralo se da su sada potopljene kontinentalne police Australije ekološki neproduktivne i da ih narodi prvih naroda malo koriste.
Ali sve veći broj arheoloških dokaza pokazuje da je ova pretpostavka netačna. Mnoga velika ostrva u blizini australijske obale – ostrva koja su nekada bila deo kontinentalnog pojasa – pokazuju znake okupacije pre nego što je nivo mora porastao.
Kameno oruđe je takođe nedavno pronađeno na morskom dnu kod obale regiona Pilbara u Zapadnoj Australiji.
Međutim, arheolozi su mogli samo da nagađaju o prirodi utopljenih predela kojima su ljudi lutali pre kraja poslednjeg ledenog doba i o veličini njihove populacije.
Naše novo istraživanje o severozapadnoj polici ispunjava neke od tih detalja. Ovo područje je sadržavalo arhipelage, jezera, reke i veliko unutrašnje more.
Da bismo okarakterisali kako su se pejzaži severozapadne police menjali tokom poslednjih 65.000 godina ljudske istorije, projektovali smo nivoe mora u prošlosti na mape okeanskog dna visoke rezolucije.
Otkrili smo da je nizak nivo mora izložio ogroman arhipelag ostrva na severozapadnoj šelfi Sahul, koji se proteže 500 km prema indonežanskom ostrvu Timor. Arhipelag se pojavio između 70.000 i 61.000 godina i ostao stabilan oko 9.000 godina.
Zahvaljujući bogatim ekosistemima ovih ostrva, ljudi su možda migrirali u fazama iz Indonezije u Australiju, koristeći arhipelag kao odskočnu dasku.
Sa spuštanjem u poslednje ledeno doba, polarne ledene kape su rasle, a nivo mora je pao i do 120 metara. Ovo je u potpunosti otkrilo policu po prvi put u 100.000 godina.
Region je sadržavao mozaik naseljivih okruženja slatke i slane vode. Najistaknutija od ovih karakteristika bilo je unutrašnje more Malite.
Naše projekcije pokazuju da je postojao 10.000 godina (pre 27.000 do 17.000 godina), sa površinom većom od 18.000 kvadratnih kilometara. Najbliži primer u svetu danas je Mramorno more u Turskoj.
Otkrili smo da je severozapadna polica takođe sadržala veliko jezero tokom poslednjeg ledenog doba, samo 30 km severno od današnje obale Kimberlija. U svom maksimalnom obimu bio bi upola manji od Kati Thandi (jezero Ejr). Mnogi drevni rečni kanali su još uvek vidljivi na mapama okeanskog dna. Oni bi se ulivali u more i jezero Malite.
Prethodna studija je sugerisala da je populacija Sahula mogla narasti na milione ljudi.
Naše ekološko modeliranje otkriva da je sada potopljena severozapadna polica mogla da izdrži između 50.000 i 500.000 ljudi u različitim vremenima tokom poslednjih 65.000 godina. Populacija bi dostigla vrhunac na vrhuncu poslednjeg ledenog doba pre oko 20.000 godina, kada je ceo šelf bio suvo zemljište.
Ovo otkriće je podržano novim genetskim istraživanjem koje ukazuje na velike populacije u ovom trenutku, na osnovu podataka ljudi koji žive na ostrvima Tivi, istočno od severozapadnog pojasa.
Na kraju poslednjeg ledenog doba, porast nivoa mora utopio je policu, primoravajući ljude da se povuku dok su vode zadirale u nekada produktivne predele.
Populacije koje su se povlačile bile bi prisiljene da se okupe kako se raspoloživo zemljište smanjivalo. Novi stilovi rok umetnosti pojavili su se u to vreme i u Kimberliju iu Arnem Lendu.
Podizanje nivoa mora i utapanje pejzaža takođe su zabeleženi u usmenim pričama ljudi prvih naroda sa svih krajeva obale, za koje se smatra da su se prenosili više od 10.000 godina.
Ovo najnovije otkriće složene i zamršene dinamike ljudi Prvih nacija koji reaguju na klimu koja se brzo menja daje sve veću težinu pozivu za upravljanje životnom sredinom vođeno domorodačkim stanovništvom u ovoj zemlji i drugde.
Dok se zajedno suočavamo sa neizvesnom budućnošću, duboko domorodačko znanje i iskustvo biće od suštinskog značaja za uspešnu adaptaciju.
