Ciljevi navedeni u Pariskom sporazumu o klimi uključuju ograničavanje zagrevanja klime na ispod 2°C i dostizanje globalnog vrhunca emisije gasova staklene bašte što je pre moguće. Da bi ispunili ove ciljeve, naučnicima je potrebno sveobuhvatno obračunavanje gasova staklene bašte koji ulaze i izlaze iz atmosfere preko različitih pejzaža.
Koristeći okvir druge inicijative za regionalnu procenu i procese ciklusa ugljenika (RECCAP2) Globalnog projekta ugljenika, Roni Lauervald i njegove kolege sintetizovali su evropske budžete za ugljenik i gasove staklene bašte iz 2010-ih, fokusirajući se na ugljen-dioksid, metan i azot-oksid.
Studija takođe preispituje podatke iz 1990-ih koristeći isti pristup. Pored toga, uključuje unose od više od 40 autora širom sveta i nove podatke iz Belorusije, Moldavije i Ukrajine – zemalja koje nisu bile deo prethodnih evropskih budžeta za gasove staklene bašte. Studija je objavljena u časopisu Globalni biogeohemijski ciklusi.
Tim je otkrio da su prosečne neto emisije u Evropi 2010-ih bile 3,9 miliona tona ekvivalenta ugljen-dioksida godišnje. Većina ovih emisija dolazi iz sektora energetike, industrije, upravljanja otpadom i poljoprivrede. Međutim, godišnje emisije u 2010-im bile su 1,2 miliona tona niže nego 1990-ih, zahvaljujući faktorima koji uključuju renovirane vladine politike, poboljšanu energetsku efikasnost i povećanu upotrebu obnovljivih izvora energije.
Borealne šume severne Evrope pomogle su da se nadoknade evropske emisije ugljen-dioksida delujući kao ponor ugljenika. Međutim, sposobnost šuma da apsorbuju ugljenik bila je slabija nego 2000-ih zbog faktora kao što su intenzivirano gazdovanje šumama, suše i vetrovi (drveće koje je čupao vetar).
Nasuprot tome, delovi istočne Evrope i severne Španije su postali jači ponori ugljenika zbog kombinacije promena u upotrebi zemljišta, klimatskih poremećaja i — u slučaju istočne Evrope — značajnog rasta šumske biomase.
Iako su evropski kopneni ekosistemi čisti ponori za ugljen-dioksid, oni su neto izvori metana i azot-oksida, uglavnom zbog poljoprivrede. Najveće emisije ovih gasova se nalaze u Belgiji, Holandiji i južnom Ujedinjenom Kraljevstvu.
Novo računovodstvo gasova staklene bašte nudi vitalni profil regionalnih budžeta za ugljenik u Evropi koji će služiti kao merilo za praćenje promena u narednim decenijama.
