Medicinski radnici su igrali „centralnu ulogu“ u zločinima koje su počinili nacisti, prema novoj studiji objavljenoj u četvrtak, koja ima za cilj da razotkrije „dugotrajna zabluda“ o razmerama njihovog učešća.
Medicinske zločine tokom nacističke ere nije izvršilo samo „nekoliko lekara ekstremista“ ili počinilaca koji su delovali „pod prinudom“, navodi se u izveštaju objavljenom u časopisu The Lancet, koji su njegovi autori opisali kao najsveobuhvatniji te vrste do sada.
Do 1945. između 50 i 65 odsto nemačkih lekara nejevreja pridružilo se nacističkoj stranci, što predstavlja „mnogo veći udeo nego u bilo kojoj drugoj akademskoj profesiji“, navodi se u izveštaju na 73 stranice.
Odvratni eugenički i eufemistički nazvani programi ubistava nacista tokom Drugog svetskog rata doveli su do „najmanje 230 000“ smrti, uključujući 7 000 do 10 000 dece.
Urađeno je i preko 300.000 prinudnih sterilizacija žrtava koje su označene kao „genetski inferiorne“.
Uprkos brojnim dokazima koji govore suprotno, „uobičajene zablude“ da je medicina u nacističkoj Nemačkoj samo „pseudonauka“ i dalje postoje, pokazuje studija.
U stvari, nemački naučnici su bili „deo širih međunarodnih mreža koje istražuju i promovišu eugeniku i razvijaju rasistička medicinska obrazloženja“, a nacistička istraživanja su ponekad bila integrisana u „kanon medicinskog znanja“.
Današnje shvatanje „bezbednosti u vazduhoplovstvu, hipotermije, pa čak i efekata upotrebe duvana i alkohola na telo“ delimično je zasnovano na nacističkim istraživanjima, dok je „svest o tome kako je istraživanje dobijeno oskudno“.
Kao „prinudni doprinos medicini“, tela nacističkih žrtava su korišćena za istraživanje i nastavu, a ponekad i čuvana u naučnim zbirkama „decenijama posle rata“ bez otkrivanja zločina.
Naučnici poput austrijskog anatoma Eduarda Pernkopfa stekli su trajnu slavu nakon rata iako su njihova istraživanja proizašla iz „tela žrtava nacističkog režima“.
Pernkopfov atlas anatomije bio je naširoko objavljivan i korišćen do 1990-ih bez ikakvog pozivanja na poreklo slika u atlasu koje „vrlo verovatno“ prikazuju ubijene nacističke žrtve.
Dugo hvaljena kao osnivač maloletničke psihijatrije u Nemačkoj i odlikovana Krstom za zasluge 1979. godine, prošlost Elizabet Heker ostala je nepoznata javnosti sve dok dokumentarni film iz 1995. nije otkrio da je naredila prebacivanje dece u lokalne jedinice za ubijanje.
„Metode koje su se prvi put razvile“ između 1939. i 1941. u nastojanju da se gasom ubiju desetine hiljada institucionalizovanih pacijenata kasnije su „primenjene na logore za istrebljenje u Poljskoj“, navodi se u saopštenju za štampu uz izveštaj.
Autori preporučuju da se proučavanje medicine u vreme nacizma i holokausta uključi u nastavne planove i programe zdravstvene zaštite, jer je nedostatak znanja „osim nejasne predstave o eksperimentima Jozefa Mengelea u Aušvicu” danas „često iznenađujući”.
Kroz proučavanje prošlosti, medicinski stručnjaci će biti bolje opremljeni da se „suoče sa moralnim i etičkim medicinskim dilemama i sopstvenim predrasudama, suprotstave se moći i zaštite ranjive populacije“.
Kao primer, u izveštaju se navode teške odluke sa kojima se medicinsko osoblje može suočiti, kao što je izvođenje trijaže ili određivanje „početka i kraja života“.
Izveštaj je napravljen u okviru Lancet komisije koja je po prvi put okupila grupu od 20 međunarodnih stručnjaka da ispitaju istoriju medicine.
