Australija je dom nekih od biološki najraznovrsnijih šuma na svetu, bogatih ugljenikom, koje obuhvataju vlažne umerene eukaliptusove šume, staništa za jedinstvene torbare, retke ptice, insekte, mahovine, gljive i lišajeve. Međutim, Australija se nalazi među deset vodećih zemalja po gubitku šuma, sa skoro polovicom prvobitnih šumskih površina u istočnoj Australiji koje su iskrčene.
Ovaj gubitak ima razorne posledice po domaće biljke i životinje, doprinosi globalnom zagrevanju i emisiji ugljenika. Globalne krize biodiverziteta i klimatskih promena su neraskidivo povezane, a zaštita autohtonih šuma je ključna za sprečavanje emisija i prelazak na čistu energiju.
Krčenje šuma i degradacija od strane ljudi doprinose globalnom zagrevanju koje može premašiti 1,5°C, čak i uz postizanje neto nulte emisije fosilnih goriva. Zdravi ekosistemi su stabilniji i otporniji, čuvajući ugljenik pohranjen u šumama, dok trenutni klimatski modeli često zanemaruju ključnu ulogu biodiverziteta.
Nedavno su Viktorija i Zapadna Australija okončale seču autohtonih šuma u državnim šumama, ali ostatak zemlje nastavlja sa sečom i krčenjem za poljoprivredu i urbani razvoj. Završetak seče u ove dve države je prilika za nove pristupe koji prepoznaju doprinos biodiverziteta zdravim šumskim ekosistemima i zaštitu ugroženih vrsta.
Vlada Viktorije sprovodi konsultacije o budućnosti državnih šuma, a u zapadnoj Australiji, novi Plan upravljanja šumama štiti 2,5 miliona hektara šuma koje su vitalne za različite biljne i životinjske vrste.
Međutim, nastavak seče u Novom Južnom Velsu i Tasmaniji, kao i rasprostranjeno krčenje zemljišta, osigurava Australiji mesto među deset najvećih žarišta krčenja šuma. Zaustavljanje seče prirodnih šuma je od ključne važnosti za postizanje ciljeva nulte emisije i očuvanje biodiverziteta.
Prirodne šume skladište više ugljenika nego mlade mladice, koje će dostići istu veličinu tek za decenije ili vekove. Trenutni pristup računovodstvu ugljenika često favorizuje sadnju novih stabala umesto zaštite postojećih šuma, što je problematično jer stare šume imaju veće i stabilnije zalihe ugljenika.
Zaštita šuma omogućava kontinuirani rast i akumuliranje ugljenika, dok sadnja drveća može da stvori privremene skladišne kapacitete. Sveobuhvatan pristup računovodstvu ugljenika prepoznao bi i tokove i zalihe ugljenika, doprinoseći boljem upravljanju šumama i klimatskim ciljevima.
Odvajanje ciljeva za sektore fosilnih goriva i zemljišta je neophodno za pravilno tretiranje šumskih zaliha ugljenika kao prednosti, osiguravajući zaštitu postojećih šuma. Ovaj pristup bi omogućio Australiji da postigne klimatske ciljeve, štiteći biodiverzitet i prirodne ekosisteme od daljeg uništenja.
