Tim geonaučnika, naučnika sa Zemlje i naučnika za životnu sredinu povezanih sa nekoliko institucija u Nemačkoj, SAD i Holandiji pronašao je vezu između zahlađenja i pandemija tokom Rimskog carstva.
U svom projektu, objavljenom u časopisu Napredak nauke, grupa je proučavala uzorke jezgra uzetih sa morskog dna u Tarantskom zalivu i upoređivala ih sa istorijskim zapisima.
Istraživači saznaju o klimatskim uslovima u dalekoj prošlosti analizirajući sediment nastao iz rečnih naslaga. Sićušni organizmi koji su osetljivi na temperaturu, na primer, drugačije reaguju na tople nego na niske temperature i često zavrnu u takvom sedimentu. Dakle, proučavanje organskih ostataka u slojevima sedimenta može otkriti detalje o temperaturama tokom određenog vremenskog perioda.
U ovom novom naporu, istraživači su iskoristili ovo znanje tako što su prikupili uzorke jezgra iz Tarantskog zaliva – zaliva koji Italiji daje jedini oblik čizme. Ključni uzorci sa lokacije otkrivaju detalje istorije ovog područja još od vremena Rimskog carstva.
Koristeći uzorke jezgra, istraživački tim je bio u mogućnosti da proučava gustinu populacije dinoflagelata, sićušnih stvorenja koja su brojnija kada je hladno. Primećujući takve nivoe gustine i datirajući ih korišćenjem drugog materijala u istim slojevima sedimenta, tim je uspeo da precizno odredi hladnoće tokom perioda 200. p.n.e. do 600. godine nove ere, što se poklopilo sa poslednjim godinama Rimskog carstva.
Istraživački tim je napravio vremensku liniju koja pokazuje kada je došlo do zahlađenja i dodao poznate pandemije na istu vremensku liniju, otkrivši da se mnoge od njih preklapaju.
Istraživači sugerišu da su hladnoće mogle dovesti do oslabljenog imunološkog sistema direktno zbog hladnoće ili zato što su ljudi u toj oblasti imali manje hrane kada usevi nisu dobro rasli. Takođe je moguće da su se bolesti lakše širile jer su se ljudi držali bliže jedni drugima kako bi podelili svoju toplinu.
