Rolf Fabricius Varming sa Odeljenja za arheologiju i klasične studije na Univerzitetu u Stokholmu u Švedskoj i osnivački direktor Društva za borbenu arheologiju osporava prethodna tumačenja ceremonijalnih štitova pronađenih u grobnoj humci iz vikinškog doba. Njegovo istraživanje je objavljeno u časopisu Arms & Armor.
Pre oko 1.100 godina, u Gokstadu u Vestfoldu u Norveškoj, jedan važan čovek je položen na počinak u brodu dugom 78 stopa. Gokštadski brod je sahranjen zajedno sa nekoliko luksuznih stvari, uključujući zlatom vezene tapiserije, sanke, sedlo, 12 konja, osam pasa, dva pauna, šest kreveta i 64 okrugla štita, kao i tri manja čamca na palubi. Brod i grobni predmeti ostali su nepomućeni ispod gomile zemlje sve dok nisu otkriveni 1880. Topli napominje da, iako se dugi brod i mnogi artefakti sada nalaze u muzeju u Norveškoj, neki od grobnih predmeta nisu bili podvrgnuti nikakvom značajnom ispitivanju od njihovog prvobitnog otkrića.
Ovo često može biti slučaj sa muzejskim eksponatima, dugo izloženim iza stakla sa malim plakatom teksta koji opisuje artefakt u određenim terminima, i može biti izazovno raspravljati o težini prezentacije. Češće se artefakti ili fosili ponovo otkrivaju u muzejskim ili univerzitetskim podrumima, što je poslednji pokušaj da se identifikuju predmeti u kutiji decenijama nakon početnog otkrića često dolazi sa otkrićem zasnovanim na decenijama novog znanja. Pošto je brod Gokstad otkrio pre više od 140 godina, novi izgled je kasnio.
Nakon što je istraživao proizvodnju štitova iz doba Vikinga u Danskoj, Varming se posebno fokusirao na 64 okrugla štita za koje je prvobitna procena smatrala da su napravljeni za ceremoniju pogrebnog obreda. Varming je istraživao fragmentirane drvene daske sa štitovima sadržane u 50 kutija u Muzeju brodova Vikinga u Oslu. Četiri štita su pretrpela grubu rekonstrukciju pre oko sto godina, ojačana modernim čeličnim okvirima i napravljena od originalnih dasaka, iako prema Varmingu, ne daske koje pripadaju jednom štitu, već kao estetske muzejske rekonstrukcije.
U originalnom izveštaju norveškog arheologa Nikolaja Nikolajsena iz 1882. godine stoji da su 32 štita pronađena obešena sa svake strane broda. Bili su obojeni ili žutom ili crnom i postavljeni u naizmeničnim bojama tako da je obod svakog štita dodirivao vrh (okrugli metalni spojni deo u centru štitova) sledećeg, dajući redovima štitova izgled žute i crni polumeseci. Štitovi nisu bili netaknuti, a pronađeni su samo manji delovi dasaka štita u prvobitnom položaju.
Prema trenutnoj studiji, u originalnom izveštaju su izostavljeni kritični detalji. Šefovi štitova i daske, iako ih je pominjao Nikolajsen, nisu uračunati u izveštaj i opisani pigmenti više nisu vidljivi niti se čak mogu detektovati na artefaktima.
Utvrđeno je da štitovi imaju male rupe po obodu, za koje se u prvobitnom izveštaju pretpostavljalo da su korišćene za pričvršćivanje metalnog oboda koji je korodirao pre otkrića. Zagrevanje ažurira ovu interpretaciju sa mnogo bogatijom literaturom dostupnom na okruglim štitovima nego u vreme iskopavanja.
Pretpostavljeni nedostajući metalni rubovi nisu otkriveni u drugim štitovima iz doba Vikinga, ali su verovatnije bile tačke pričvršćivanja tankih, pergamentnih omota od sirove kože, kao što je otkriveno na nalazima štitova u Danskoj, Švedskoj i Letoniji. Nekoliko ploča sa mrljama od neidentifikovanog organskog materijala može ponuditi izvesnu jasnoću u budućim istraživanjima. Prisustvo životinjskih koža na štitovima bi ukazivalo na funkcionalne konstrukcije za upotrebu u borbi. Zagrevanje takođe nagoveštava da je ovaj pergament mogao biti obojen, što bi moglo da objasni zašto pigmenti nisu otkriveni na fragmentima ploče jer tanka organska obloga možda nije preživela.
Među artefaktima je i gvozdena drška štita, prekrivena veoma tankim ukrasnim limom od legure bakra, savijena oko gvozdenog jezgra, ispod koje su skrivene maskirne zakovice. Pored toga, neki od fragmenata štita takođe imaju male rupe sa obe strane pukotina na daskama, što sugeriše da su možda prošli popravku. Obe karakteristike nisu u skladu sa ceremonijalnom konstrukcijom.
Svi štitovi su na kraju korišćeni u ceremonijalnom obredu sahrane za važnu figuru sahranjenu u brodu, ali konstrukcija i prethodna upotreba štitova prema Varmingu nisu tako jasni kao što je prvobitno objavljeno.
Arheologija uopšteno ima dobre rezultate u prepravljanju istorije i preokretanju prethodnih predrasuda o prošlosti. Kao što Varming pokazuje u svojoj analizi, ovo se takođe može primeniti na prethodne arheološke napore. U suštini, arheološki izveštaji mogu imati rok trajanja. Kako se stiču nova znanja i postaju dostupne tehnike analize, postoje nebrojena otkrića koja čekaju pronicljivije ispitivanje artefakata koji strpljivo sede pored netačnih ili nepotpunih plakata u muzejima širom sveta.
