Trio eksperimentalnih fizičara i primenjenih matematičara sa Univerziteta u Njujorku pronašao je dokaz da je egipatska Velika sfinga u Gizi možda nastala kao prirodna formacija. Za svoju studiju, objavljenu u časopisu Phisical Review Fluids, Samuel Bouri, Scott Veadi i Leif Ristroph, istražili su prirodne procese erozije i testirali ideju da je Sfinga nastala prirodno preko jakih vetrova.
Anegdotski dokazi su pokazali da jaki vetrovi u pustinji mogu, tokom dugih vremenskih perioda, da stvaraju oblike od kamena koji podsećaju na životinje u položajima za odmor. Takve formacije nastaju zbog razlika u mekoći i tvrdoći u različitim delovima formacije. Ove uobičajene formacije se nazivaju jardangi.
Tokom prošlog veka, naučnici su sugerisali da su slični uslovi mogli da dovedu do formiranja džinovskog kamena koji je podsećao na lava u mirovanju — i da su ljudi tada sami izvršili rezbarenje, što je rezultiralo karakteristikama koje se sada mogu videti na Velika Sfinga iz Gize. Takve teorije su potkrepljene činjenicom da je Sfinga napravljena od jednog kamena, što znači da je morala biti isklesana, a ne izgrađena, kao piramide. U ovom novom naporu, istraživači su testirali ovu ideju pokušavajući da repliciraju uslove koji su mogli dovesti do formiranja početnog oblika Sfinge.
Rad je uključivao postavljanje plastičnog cilindra zatvorenog od gline u rezervoar napunjen vodom. Tekuća voda služila je kao zamena za vetar. Otkrili su da kada su cilindar postavili samo u pravi deo komada gline, glina je imala tendenciju da erodira u oblik koji je sablasno podseća na Sfingu, sa izduženim šapama i svim ostalim.
Dalja ispitivanja su pokazala da je dinamika erozije rezultat toga što je tvrđi deo simulirane stene (plastični cilindar) usmeravao vodu nadole, što je dovelo do erozije ispod. To je ostavilo cilindar kao glavu, koji se nadvio nad tanji vrat, a donekle i telo. Vrtložni pokreti niže doveli su do prostora između onoga što će postati produžene noge i šape.
