Nova studija objavljena u časopisu Communications Biology otkriva zanimljive detalje o evoluciji dodatnih pupoljaka ukusa kod slepih pećinskih riba. Istraživači sa Univerziteta u Sinsinatiju proučavali su ovu vrstu ribe, koja je poznata po svojoj prilagodbi na život u pećinama, gde su izgubile vid i pigmentaciju.
Slepim pećinskim ribama, koje se nalaze u pećinskim jezerima na severoistoku Meksika, nedostaju funkcionalne oči i imaju bledo ružičastu, skoro providnu kožu. U poređenju s njihovim rođacima koji žive u površinskim vodama, ove ribe su se evolutivno prilagodile svom podzemnom okruženju.
Profesor Džošua Gros i njegov tim iz Univerziteta u Sinsinatiju otkrili su da se dodatni pupoljci ukusa kod pećinskih riba počinju pojavljivati na glavi i bradi otprilike od 18. meseca starosti. Istraživači su pratili vrstu Astyanax mexicanus i otkrili da dodatni pupoljci ukusa postaju evidentni u komadićima, a gustina i broj pupoljaka variraju između različitih populacija pećinskih riba.
Prethodna istraživanja iz 1960-ih pokazala su da slepe pećinske ribe imaju više pupoljaka ukusa, ali razvojni i genetski aspekti ove karakteristike nisu bili dovoljno proučavani. Grosov tim je identifikovao da genetska arhitektura ove osobine uključuje samo dva regiona genoma koji kontrolišu razvoj dodatnih pupoljaka ukusa.
Ovo istraživanje pokazuje da pećinske ribe, u vezi s promenom u ishrani, kao što je prelazak sa žive hrane na druge izvore, kao što je guano slepih miševa, razvijaju dodatne pupoljke ukusa. Ovo može biti adaptivna osobina koja pomaže ribama da bolje pronađu hranu u tamnom i nepristupačnom okruženju.
U budućim istraživanjima, Gros planira da se fokusira na funkcionalnu i adaptivnu relevantnost ovog poboljšanog sistema ukusa, uključujući eksperimentisanje sa različitim vrstama ukusa kako bi se bolje razumelo kako ove ribe koriste svoje dodatne receptore ukusa.
