Tim hemičara, naučnika za materijale i inženjera aeronautike na Univerzitetu Beihang, koji rade sa jednim kolegom sa Univerziteta Janšan i drugim sa Univerziteta u Čikagu, izveštava o dokazima samoizlečenja u uzorku sintetičkog dijamanta na sobnoj temperaturi.
U svojoj studiji, objavljenoj u časopisu Nature Materials, grupa je napravila uzorke dijamanata od mikrožica, izazvala njihovo pucanje, a zatim koristila elektronski mikroskop kako bi ih posmatrala kako zarastaju. Urednici u Nature-u su takođe objavili istraživački brifing u istom izdanju časopisa u kojem su predstavili rad tima u Kini.
Otkako su naučnici otkrili da se dijamanti mogu praviti ne samo u laboratoriji već iu industrijskim okruženjima, u toku je rad na pronalaženju načina da se učine manje sklonim pucanju, što ograničava njihovu upotrebu u širokom spektru aplikacija. Prethodno istraživanje je pokazalo da ako se dijamanti prave koristeći hijerarhijsku unutrašnju strukturu, postaju manje skloni pucanju — ali nedovoljno da bi se omogućilo njihovo korišćenje u željenim aplikacijama.
U skorije vreme, naučnici su otkrili da nanotvinned dijamantski kompoziti (ntDC) imaju određeni stepen samoizlečenja. Ali ova zapažanja su napravljena testovima sprovedenim na visokom pritisku i temperaturama. U ovom novom naporu, istraživački tim se zapitao da li bi slični tipovi samoizlečenja mogli biti mogući pri normalnom pritisku i sobnoj temperaturi.
Da bi saznali, istraživači su napravili nekoliko ntDC nanotvindovanih uzoraka koristeći ugljenik luka komprimovan na veoma visokim temperaturama. Zatim su postavili DSC i ntDC nanozrake koristeći tehniku jonskog snopa. Nakon montiranja ntDC uzoraka, nanozraci su korišćeni za stvaranje pukotina u uzorcima, čiji su rezultati posmatrani pomoću skenirajućeg elektronskog mikroskopa. Da bi bili sigurni da su njihovi rezultati pouzdani, tim je sproveo više testova preloma.
Istraživački tim je primetio samoizlečenje u uzorcima ntDC. Testiranje je pokazalo da zalečeni uzorci imaju zateznu čvrstoću od 34%. Proučavajući zalečene uzorke, istraživači su otkrili prisustvo sp 2 i sp 3 -hibridizovanih atoma ugljenika na suprotnim stranama pukotina, koje opisuju kao osteoblaste; ovi su omogućili zarastanje dok su se povezivali jedno sa drugim. Tim je takođe sproveo simulacije onoga što su primetili i otkrili da su takve interakcije pokrenule ponovno povezivanje C-C preko praznina, omogućavajući zarastanje.
