Naučnici su otkrili lance ugljenika u drevnom jezeru na Marsu, što može biti ključ za istoriju života. Otkrića su rezultat rada NASA-inog rovera Curiosity, uz potvrdu međunarodnog tima. Istraživanje je vodila analitičarka hemija Karolin Freisenet iz
Otkriće lanaca ugljenika, koji su sastavljeni od do dvanaest atoma, pruža nove informacije o mogućem postojanju života na Marsu. Ovi nalazi su rezultat uzorkovanja koje je sprovedeno pomoću instrumenta na roveru Curiosity, a rezultati su potvrđeni u laboratoriji na Zemlji. Tim istraživača je naglasio važnost ovih molekula u potrazi za potencijalnim biosignaturama na Marsu.
Glavni cilj rover Curiosity je da prikupi dokaze koji bi mogli otkriti da li je Mars ikada imao život. Njegovo polako kretanje po sedimentnim stijenama kratera Gale dovelo je do otkrića raznih organskih jedinjenja, uključujući hlorisane i sumpor sadržane komponente, što može ukazivati na složenije indikatore života.
Istraživači su koristili eksperimentalnu proceduru sa hemijskim pojačivačem kako bi analizirali mineralne uzorke uzete iz bušotine u naslagama muljaste stene nazvane Kumberlend. Uslovi eksperimenta omogućili su im da uklone molekularni kiseonik kako bi smanjili rizik od izgaranja prilikom zagrevanja na oko 850 °C.
Među očitavanjima su pronađeni neki od najdužih lanaca ugljenika viđenih na Marsu do sada, uključujući minijaturne koncentracije zasićenih ugljovodonika u obliku dekan (C10H22), undekan (C11H24) i dodekan (C12H26). Istraživači su sproveli analitičke eksperimente u laboratorijskim uslovima kako bi pokazali kako marsovski mineralni uslovi mogu generisati lance ugljenika iz drugih organskih jedinjenja.
Analiza uzoraka i laboratorijski rad snažno ukazuju na prisustvo značajnih molekula ugljenika u marsovskoj muljasto steni. Ako su ovi spojevi zaista prisutni u steni, postoji velika mogućnost da su „izgrađeni“ od jednostavnijih molekula poput vodonika i ugljen-monoksida bez pomoći živih organizama.
Ipak, postoji i mogućnost razgradnje složenijih jedinjenja koja bi mogla biti znakovi biologije. Naša tela, na primer, sadrže raznovrsne karboksilne kiseline koje bi mogle biti očuvane u sedimentnim stijenama. Istraživači zaključuju da, iako abiotski procesi mogu formirati ove kiseline, one se smatraju univerzalnim proizvodima biohemije.
Na kraju, sada znamo da naša trenutna tehnologija može doslovno „ogrebati“ površinu hemije na Marsu. Iako smo daleko od utvrđivanja da li je bilo kakav oblik života fosilizovan ili čak opstaje duboko ispod površine, buduće misije će biti informisane ovim otkrićima. Za sada, niko nas ne može kriviti što se divimo mogućnosti da su ovi dugi lanci ugljenika nekada bili povezani u oblik života na drugom svetu. Ova istraživanja su objavljena u PNAS-u.
