Adhezioni GPCR su grupa receptora vezanih za G protein koji su povezani sa mnogim telesnim funkcijama i bolestima kod ljudi. Naučnici sa Univerziteta u Lajpcigu otkrili su novi receptor – koji su nazvali „majo“ – i otkrili da utiče na razvoj tankog creva i funkcije srca kod voćnih mušica, te da ovi fenomeni mogu biti relevantni i za ljude.
Njihovi nalazi su sada objavljeni u časopisu Cell Reports.
Adhezioni GPCR pripadaju velikoj porodici receptora vezanih za G protein (GPCR). Kod ljudi postoji oko 700 varijanti, koje su odgovorne za čulne utiske, hormonske cikluse, kontrolu kardiovaskularnog sistema i drugo. GPCR prevode stimulanse koji pogađaju ćeliju spolja u intracelularni biohemijski signal.
Upotreba voćne mušice kao uzorne životinje omogućava istraživačima u ovoj oblasti da steknu duboko razumevanje ljudskih bolesti, jer su životinje genetski veoma slične ljudima. Naučnici procenjuju da se oko 75% gena uključenih u ljudske bolesti takođe nalazi u voćnim mušicama.
Istraživački tim na Institutu za biohemiju Rudolf Šenhajmer na Medicinskom fakultetu otkrio je tri nova adheziona GPCR gena u genomu voćne mušice ili drozofile. Jedan od njih je veoma star u evolucionom smislu i nazvan je majonezom. U trenutnoj publikaciji, naučnici iz Lajpciga demonstriraju funkcije ovog adhezionog GPCR-a koristeći voćnu mušicu kao živi model.
„Otkrili smo da majonez utiče na razvoj srednjeg creva kod drozofile promovišući rast enterocita, epitelnih ćelija crevne sluzokože“, kaže dr Beatriz Blanko-Redondo, odgovarajući autor studije.
U publikaciji, naučnici iz Lajpciga takođe pokazuju da gubitak majoneze u crevima ubrzava rad srca životinja i da one razvijaju opasne palpitacije. Rezultati pokazuju da su funkcije creva i srca povezane kroz ulogu majoneze u proliferaciji enterocita. Oni regulišu i sekundarno regulišu unos jona, sistemske nivoe kalijuma i broj otkucaja srca.
Istraživači sa Univerziteta u Lajpcigu proučavali su životinje kod kojih je gen za majonez bio isključen. Otkrili su da ove „nokaut životinje“ pokazuju izdužena creva. Slična genetska slika je primećena nakon prekomerne ekspresije drugog adhezionog GPCR-a u ćelijama creva miša, što je rezultiralo mega-crevom. Studija pokazuje da adhezioni GPCR takođe učestvuju u razvoju gastrointestinalnog trakta kod drugih vrsta i da ovi fenomeni mogu biti relevantni kod ljudi.
„Tek smo na početku ovog istraživačkog projekta. Glavni cilj je da identifikujemo signalni put u koji je uključena adhezija GPCR maio kako bismo otkrili kako kontroliše razvoj creva“, kaže Tobias Langenhan, profesor opšte biohemije na Institut Rudolf Šenhajmer i takođe odgovarajući autor studije.
