Za istraživače i ekologe, poznavanje načina na koji se žabe i drugi vodozemci kreću kroz svoje okruženje je važan deo sposobnosti da se na odgovarajući način usmere napori za očuvanje. Kretanje je ključni deo odnosa vrste sa svojom okolinom, a poremećaji u okruženju vodozemaca mogu uticati na populaciju.
Nastojeći da popravi prazninu u podacima o ponašanju noćne žabe na drvetu Phillomedusa burmeisteri, takođe poznate kao Burmajsterova lisnata žaba, istraživački tim sa brazilskog Universidade Estadual de Santa Cruz i nemačkog Zoologisches Forschungsmuseum Alekander Koenig proučavao je 19 žaba u rezervatu. Ecologica Michelin, koja uključuje kišne šume i otvorene površine, u brazilskoj regiji Bahia.
Njihova otkrića, pod naslovom „Sledeći tragove Burmajsterove lisne žabe (Phillomedusa burmeisteri) u atlantskoj šumi Brazila“, opisana su u Naučnim izveštajima.
Burmeisterove lisne žabe počinju svoj život kao punoglavci u jezercima, a prelaze na kopno u juvenilnoj fazi svog života. Umesto da skaču, koriste noge da hodaju polako i često se drže površina kao što su grane drveća.
Ključni pokretači kretanja ove vrste su dostupnost i pouzdanost resursa, kao i struktura pejzaža. Razumevanje ponašanja u kretanju ovih žaba može pomoći u rasvetljavanju mnogih aspekata njihovog postojanja, uključujući njihov dom, gustinu naseljenosti, obrasce migracije i gde se razmnožavaju.
U okviru ove studije, istraživači su pokušali da procene udaljenosti kretanja žaba u periodima od jednog do četiri dana, kao i da razumeju njihove opšte obrasce kretanja. Takođe su imali za cilj da utvrde bilo kakvu potencijalnu korelaciju između težine žaba i njihovog kretanja, i da uporede obrasce kretanja žaba iz bara u šumi (osam mužjaka i dve ženke) sa onima iz jezera van nje (osam mužjaka, jedna ženka) .
Da bi pratio kretanje žaba, tim je svakom od subjekata studije opremio uređaj za kalem i konopac tipa ranca koji se sastoji od namotane kaleme sa oko 250 metara konopa. Nijedan od uređaja za praćenje nije težio više od 10% težine žabe za koju je bio pričvršćen.
Tokom perioda od četiri dana, tim je nadgledao svaku žabu jednom dnevno prateći njenu nit, proveravajući žabe da li ima povreda i zamenjujući bobine po potrebi tako da nijedan konac nije nestao. Za žabe unutar i izvan šume, istraživači su primetili pređene udaljenosti, maksimalne dostignute visine i ponašanje žaba tokom svojih posmatranja.
Tim je primetio da uređaji za praćenje nisu ometali normalnu aktivnost žaba. Žabe su hodale, penjale se na drveće i s lakoćom se kretale kroz vodu.
Dok se srednja ukupna razlika kretanja u pređenim razdaljinama nije značajno razlikovala između onih u šumi i onih na otvorenim površinama, žabe u šumi dostizale su veće visine od onih na otvorenim površinama, a prosek ukupnih koraka koje su preduzele one na otvorenim površinama je bio nešto više nego kod njihovih šumskih kolega.
Svi subjekti studije su nasumično fluktuirali između horizontalnog i vertikalnog kretanja, a slične fluktuacije su primećene u razdaljinama koje su putovale između promena smera i u obrascima dnevnih aktivnosti žaba.
Žabe sa otvorenih područja ređe su se kretale na istok, ali češće na sever, zapad i jug; bare u tim oblastima nalazile su se na zapadu. Oni iz šume, gde su se bare nalazile na jugu, ređe su se kretale u pravcu severa, ali češće na zapad, jug i istok.
Istraživači izvještavaju o pozitivnoj vezi između težine žaba i udaljenosti koje su se kretale. Primetno je da je najteža žaba (40,77 g) prešla najveću udaljenost (4824 cm), dok je druga žaba otprilike upola njene veličine (20,5 g) prešla skoro istu udaljenost (4700 cm).
Ovo istraživanje proširuje postojeće radove o ponašanju žaba u kretanju u Brazilu, od kojih je većina zasnovana na procenama linearne udaljenosti. Kroz stvarne podatke, uključujući detalje o uglovima skretanja, ova studija pokazuje da se P. burmeisteri može kretati sporije i opreznije od drugih žaba na drvetu, ali da pokrivaju uporedive dnevne udaljenosti.
Osim toga, u radu se navodi: „Iako se ova vrsta uglavnom nalazi u granama drveća, ona takođe koristi mikrostaništa kao što su niska vegetacija (trave i trupci), kao i srednja i viša vegetacija i vodena sredina.
Ovo može biti značajno u pogledu reprodukcije ove vrste, prema istraživačima, „…naše jedinke otvorenih područja preferirale su nižu vegetaciju i često su zabeležene na nižim visinama, uključujući i podlogu, čak i ako su imale veliko drveće i srednja vegetacija koja im je na raspolaganju. Ovo se možda može objasniti činjenicom da to nije bio njihov period razmnožavanja (uopšteno, jedinke nisu zvale) i da je visoka izloženost jedna od strategija ponašanja mužjaka da pridobiju seksualne partnere.“
Istraživači sugerišu da bi se buduće studije o P. burmeisteri na iste dve lokacije mogle fokusirati na utvrđivanje da li postoje razlike u snabdevanju hranom na svakoj lokaciji, što je tema o kojoj trenutno ne postoji literatura; a takođe bi se mogli detaljno fokusirati na vertikalne pokrete žaba u poređenju sa visinom i brojem stabala u svakoj oblasti.
Dok P. burmeisteri trenutno uživa IUCN status zaštite od najmanje zabrinutosti, takve studije bi mogle igrati ključnu ulogu u budućim strategijama očuvanja. Rad ovog istraživačkog tima je važan početni napor, a tim planira dalja istraživanja za praćenje kretanja ove vrste i drugih na tom području u dužim periodima iu različitim godišnjim dobima.
