Dugogodišnja zagonetka u svetu biologije konačno dobija odgovor zahvaljujući revolucionarnoj studiji koju je sproveo međunarodni tim istraživača, uključujući stručnjake sa Imperial koledža u Londonu, Univerziteta Harvard, Univerziteta Kvinslenda i Univerziteta Sunshine Coast. Njihova istraživanja su otkrila zašto su kopnene životinje srednje veličine, poput geparda, često najbrže u životinjskom carstvu.
Postojeći divergentni trendovi u životinjskom svetu sugerišu da ključne osobine kao što su snaga, dužina udova, životni vek i veličina mozga imaju tendenciju da se povećavaju sa veličinom životinja. Međutim, najbrže maksimalne brzine trčanja obično su zabeležene kod životinja srednje veličine, što je zbunjivalo naučnike.
Vođeni ovim pitanjem, istraživači su razvili fizički model kako bi istražili kako mišići, univerzalni motor životinja, postavljaju granice maksimalne brzine trčanja kopnenih životinja. Ova studija je revolucionarna jer ne samo što razrešava dugo nerazjašnjenu zagonetku, već ima potencijal da transformiše naše razumevanje evolucije i biomehanike životinjskog kretanja.
Vođeni liderom istraživanja, dr Dejvidom Labontom sa Odeljenja za bioinženjering na Imperial koledžu u Londonu, tim je otkrio da ne postoji samo jedno ograničenje maksimalne brzine trčanja, već dva ključna faktora: brzina kontrakcije mišića i njihova sposobnost da se skrate tokom kontrakcije.
Prvo ograničenje, nazvano „ograničenje kapaciteta kinetičke energije“, sugeriše da su mišići manjih životinja ograničeni u tome koliko brzo mogu da se kontrahuju. Sa druge strane, drugo ograničenje, poznato kao „granica radnog kapaciteta“, pokazuje da su mišići većih životinja ograničeni u tome koliko daleko mogu da se skrate tokom kontrakcije.
Kako su rezultati studije objavljeni u uglednom časopisu Nature Communications, naučna zajednica je uzbuđena zbog potencijalnih implikacija ovih otkrića. Oni ne samo da nude dublje razumevanje mehanizama koji stoje iza brzine i pokretljivosti životinja, već takođe mogu informisati buduće inovacije u oblasti robotike i biomehaničkog dizajna.
Osim toga, ova studija otvara nova pitanja i izazove, poput toga kako su se drevni gigantski dinosauri kretali s obzirom na ove granice. Buduća istraživanja mogu biti usmerena na primenu ovog modela na životinje koje lete i plivaju kako bi se bolje razumela evolucija i biomehanika pokreta širom životinjskog carstva.
U suštini, ova studija ne samo da odgovara na dugo postavljeno pitanje u biologiji, već otvara vrata za novo razumevanje evolucije, biomehanike i dizajna u prirodi i tehnologiji.
