Neandertalci, hominidna vrsta blisko povezana sa Homo sapiens, bili su izuzetno inteligentni. Njihova sposobnost da prave složene alate i tehnologiju, kao i bogata kreativnost, omogućila im je da obogate svoj život umetničkim izrazima. Takođe, bili su veoma prilagodljivi, menjajući strategije preživljavanja kako bi iskoristili dostupne resurse.
O neandertalcima se ne zna mnogo, delimično zbog toga što su živeli pre toliko dugo. Iako su izumrli pre oko 40.000 godina, artefakti iz njihovih života su se sačuvali u zaštićenim mestima poput pećina, zakopani duboko pod slojevima sedimenta, da bi ih ljudi otkrili mnogo hiljada godina kasnije.
Pećina Scladina je jedno od takvih mesta. Tamo se nalazi 120 različitih slojeva koji čuvaju neverovatnih 400.000 godina naseljenosti. U jednom sloju, datiranom na oko 130.000 godina, arheolozi su pronašli mnoštvo alata, pretežno od obrađenog kremena, što ukazuje na robusnu proizvodnju alata.
Među tim artefaktima su i kosti, uključujući 29 kostiju koje su korišćene za doradu, tehniku oblikovanja kremena. Većina kostiju je bila u skladu sa kozorogom (Rupicapra rupicapra) kojeg su neandertalci najviše lovili, ali su neki, kako su prethodno utvrdili Abrams i njegovi kolege, poticali od pećinskog medveda (Ursus spelaeus).
Sada su otkrili, kroz proteomsku analizu, da su neke od kostiju koje su smatrali kostima pećinskog medveda zapravo napravljene od kostiju pećinskih lavova (Panthera spelaea). Istraživači su pažljivo proučili ove kosti i otkrili da su namerno oblikovane tako da mogu da se koriste kao alati.
U stvari, istraživači su utvrdili da su svi alati napravljeni od iste tibije pećinskog lava. Dva od alata su se čak savršeno uklapala. „Osnovni deo je namerno oblikovan dvostrukim doradom, što rezultira bevel formom, u kontrastu sa onim što izgleda kao slomljeni komadić od udarca na apikalni deo praznog dela,“ pišu u svom radu.
Ova kost takođe pokazuje znakove poliranja, od ponovljenog rukovanja. Uzorak poliranja sugeriše način na koji je kost bila rukovana, ali je nemoguće precizno odrediti za šta je korišćena pre nego što je preuređena kao alat za doradu. Ponovo sastavljena tibija, međutim, pokazuje koliko je proces bio nameran i ukazuje na nivo pažnje s kojom su neandertalci pravili svoje alate.
Na osnovu dostupnih dokaza, ne možemo znati tačno kako su stanovnici pećine došli do kostiju lavova – da li su lavovi bili sakupljeni ili lovljeni. Sigurno je da su ova dva vida života imala nesigurnu koegzistenciju i složen odnos. Bilo da su lovljeni ili sakupljeni, korišćenje skeleta sugeriše visok stepen prilagodljivosti i snažno razumevanje materijalnih svojstava kostiju.
„Otkriće u Scladini kostiju za doradu napravljenih od ostataka pećinskog lava predstavlja izvanredno i neuporedivo otkriće unutar paleolitskog arheološkog zapisa. To ne samo da pokazuje sposobnost neandertalaca da selektivno koriste dostupne resurse, uključujući one dobijene od velikih mesoždera, već i njihovu sposobnost da transformišu takve ostatke u višefunkcionalne alate prema strukturisanoj operativnoj sek
