Disleksija i diskalkulija se najčešće priznaju kao izazovi povezani sa pismenošću i računanjem ljudi.
Međutim, nova studija je pokazala da oni sa ovim uslovima mogu imati ranije nenajavljene snage, odnosno smanjenu pristrasnost prema drugima na osnovu karakteristika kao što su njihov invaliditet, rasa ili pol. Istraživanje je imalo za cilj da istraži da li, iu kojoj meri, oni sa dve poteškoće u učenju stiču određene osobine koje većina ljudi bez invaliditeta razvija automatski.
Da bi to uradio, ispitao je podatke prikupljene u bazi podataka Implicitnog asocijacijskog testa (IAT) projekta o stavovima prema invalidnosti. Analizirali su i odgovore na brojna pitanja – i vreme potrebno da se odgovori – od više od 460.000 ljudi, uključujući 22.747 sa fizičkim invaliditetom, 14.700 sa disleksijom i 1.721 sa diskalkulijom.
Rezultati su pokazali da su oni sa disleksijom pokazali znatno manje implicitne pristrasnosti od onih bez invaliditeta, nešto što su istraživači predvideli na osnovu postojećeg znanja o stanju i njegovim efektima. Međutim, oni sa diskalkulijom su pokazali još manje pristrasnosti u poređenju sa onima sa disleksijom i iz šire populacije.
Istraživači kažu da rezultati pružaju novi uvid u razvoj ljudi sa stanjima kao što su disleksija i diskalkulija. Međutim, oni kažu da su posebno upadljivi po tome što podržavaju prethodne sugestije da nisu svi uticaji takvih stanja tako negativni kao što bi mnogi ljudi mogli da ih percipiraju.
Objavljenu u časopisu Neurodiversiti, studiju su vodili dr Grej Aterton i dr Lijam Kros sa Psihološke škole Univerziteta u Plimutu.
To je deo njihovog šireg programa istraživanja koji se bavi iskustvima ljudi sa nizom neurodiverzitetnih stanja, koji je nedavno uključivao studije koje se bave pitanjem da li društvene igre i igre uloga imaju koristi za one sa autizmom.
Dr Kros je rekao: „Za većinu ljudi, kategorizacija društvenih grupa je jedna od prvih stvari koje automatski učimo kako da radimo. To znači da sami po sebi znamo stvari o rasi i polu ljudi i, kao rezultat toga, počinjemo da pokazujemo određene implicitne i psihološke pristrasnosti.
„Naša studija pokazuje da postoje grupe u društvu koje, u skladu sa poteškoćama u razvoju pismenosti i matematičkih veština, možda neće razviti ove predrasude. Naša tvrdnja bi bila da je nepostojanje ovih predrasuda dobra stvar, za pojedince o kojima se radi i za savremeno društvo kao celina“.
Dr Aterton je dodao: „Naše istraživanje uvek pokušava da istraži da li postoje načini da se smetnja u učenju smatra mnogo više od pojedinca ili negativnog problema. Na osnovu ove nove studije, možemo videti kako su ljudi sa disleksijom i diskalkulijom potencijalno nisu pod uticajem mnogih društvenih pravila na način na koji su oni bez takvog uslova. To pojačava poruku da ne moraju svi biti na istom nivou kompetencije, jer mogu doneti druge snage na stolu društva.
