Često se navodi da globalno zagrevanje ima negativan uticaj na topljenje snega i leda u hladnim regionima, ali nova istraživanja objavljena u The Criosphere sugerišu da ekstremni snežni događaji mogu biti karakteristika nekih lokacija na višim geografskim širinama i nadmorskim visinama u decenijama koje dolaze.
U međuvremenu, predviđa se da će efekat zagrevanja na niskim i srednjim planinskim visinama umesto toga povećati ekstremne padavine, sa povećanjem padavina od 7% po 1°C globalnog zagrevanja. Ovaj kontrast će verovatno imati posledice po zajednice koje žive u ovim sredinama, koje se oslanjaju na redovnost snežnih padavina za egzistenciju, kao što su turizam i industrija skijanja, kao i na sposobnost da ublaže opasnosti poput lavina.
Dr Ervan Le Rouk, postdoktorski istraživač na Univerzitetu Grenoble Alpes, Francuska, i njegove kolege istraživali su promene u ekstremnim snežnim padavinama godišnje i više od jednog veka u francuskim Alpima kao odgovor na različite nadmorske visine (900–3.600 m) i globalno zagrevanje potencijal (GVP).
GVP je mera sposobnosti zagrevanja određenog gasa da zadrži toplotu u atmosferi, pri čemu je ugljen dioksid izabran kao referentni. Istraživanje je koristilo klimatski model prema Reprezentativnom putu koncentracije 8.5, najgorem osnovnom scenariju emisije gasova staklene bašte, koji predviđa da će se temperatura Zemlje povećati za 4,3°C do 2100. godine u odnosu na predindustrijske nivoe.
Naučnici su proučavali 23 masiva širom francuskih Alpa, unoseći stvarne podatke iz zemaljskih merenja temperature i dnevnih padavina i meteorološke prognoze od 1951. do danas kako bi predvideli promene u ostatku ovog veka ispod +1°C globalnog zagrevanja.
Otkrili su da se dnevna prosečna godišnja snežna padavina značajno povećala na nadmorskim visinama iznad 3.600 m, ali se smanjila ispod 3.000 m, umesto toga da ima više padavina, dok se tokom 100 godina prosečne nadmorske visine smanjuju za obe situacije sa povećanim snežnim padavinama iznad 3.300 m, ali smanjenim ispod 2.400 m.
Ukratko, ovo znači da se prag na kome se neto bilans snežnih padavina pomera iznad 0% menja sa 3.000 m na +1,5°C zagrevanja na 3.300 m na +4°C za godišnju srednju vrednost, povećanje nadmorske visine od 123 m na +1 °C zagrevanja, čiji se najveći porast dešava iznad +3°C.
Brojna skijališta u francuskim Alpima imaju gornje granice svojih visinskih opsega iznad 2.400 m nadmorske visine, kao što su Šamoni (do 3.275 m) i Les Deuk Alpes (do 3.600 m), što znači da bi lokalna ekonomija mogla biti ozbiljno pogođena gubitkom snežnih padavina smanjujući skijaške kapacitete.
Ovaj obrazac je bio konzistentan sve do +3°C globalnog zagrevanja, nakon čega su se nadmorske visine sa značajnim padavinama i promenama snežnih padavina dalje smanjivale, dostižući najnižu visinu od 900 m na +4°C globalnog zagrevanja (smanjenje snežnih padavina od 26% godišnje). Trend je bio najočitiji na jugu francuskih Alpa, gde se predviđa da će masiv Merkantur doživeti smanjenje od 39% prosečnih godišnjih snežnih padavina na 1.800 m nadmorske visine.
Suprotno tome, najveći pozitivni pomak u srednjim godišnjim snežnim padavinama projektovan je za severoistočni masiv Vanoise, sa povećanjem od 12% na 3.600 m, koje se dešava pretežno tokom borealnih zimskih meseci (decembar–februar).
Utvrđena su tri različita fazna obrasca: 1) povećanje intenzivnih snežnih padavina usled pojačanih zimskih padavina i ekstremnih temperatura na ili ispod nule; 2) povećanje, a zatim smanjenje snežnih padavina na +3°C i nadmorske visine od 3.000 m zbog temperatura koje su previsoke za stvaranje snega; 3) smanjenje snežnih padavina na kotama ispod 3.000 m, opet zbog nedostizanja optimalnih temperatura smrzavanja.
Ovo istraživanje je od vitalnog značaja za prevođenje u druge hladne planinske regione kako bi se pomoglo lokalnim zajednicama da planiraju buduće promene u snežnim padavinama, primenjujući strategije upravljanja životnom sredinom i socio-ekonomskim okruženjem koje im omogućavaju da prežive.
