Istraživači iz Medicinskog centra Univerziteta u Frajburgu, u saradnji sa profesorom KouRai Maom sa Univerziteta Kolorado, analizirali su istorijsku evoluciju prakse integracije useva i stoke u poljoprivredi Kine. Ovo istraživanje, objavljeno u časopisu Granice poljoprivredne nauke i inženjerstva, identifikuje četiri različite faze u toj evoluciji.
Naučnici su istražili korene integracije useva i stoke tokom Zapadne dinastije Džou (1046. p.n.e.–771. p.n.e.) i pratili razvoj ove prakse kroz četiri ključne faze u kineskoj istoriji: era samodovoljne proizvodnje za život (1046. p.n.e.–1948.), period kada je integracija postala ključna strategija u okviru kolektivističke politike (1949–1977), faza industrijalizacije i širenja stočarskog sektora tokom ekonomskih reformi (1978–2011), i sadašnje doba gde se integracija koristi za kontrolu zagađenja i ekološko očuvanje (2012 – danas).
Integracija useva i stoke je, tokom istorije, omogućavala održivu poljoprivredu uprkos ograničenjima površina. Međutim, sa brzim ekonomskim rastom u NR Kini, uvođenjem koncentrisanog uzgoja i specijalizacije došlo je do izazova u kontroli zagađenja i alokaciji resursa.
Od 2012. godine, kineska vlada je uvela politike podrške integraciji useva i stoke kao deo inicijativa za ekološku civilizaciju. Ove politike imaju za cilj smanjenje zagađenja iz netačkastih izvora, podsticanje zelene poljoprivrede i podršku cirkularnoj ekonomiji. Nove inicijative vođene tržištem postepeno uvode novu eru integracije useva i stoke u Kini.
Ovo istraživanje pruža dublje razumevanje različitih uloga koje integracija useva i stoke ima u različitim periodima kineskog ruralnog razvoja, doprinoseći teorijski utemeljenom razumevanju kružne poljoprivrede. Razumevanje ovih faza može poslužiti za promociju održivog ruralnog razvoja u širem kontekstu.
