Međunarodni tim je identifikovao novi terapeutik za pacijente sa retkom autoimunom bolešću pod nazivom eozinofilna granulomatoza sa poliangiitisom (EGPA). Pokazalo se da biološki lek koji se zove benralizumab nije inferioran u odnosu na mepolizumab u lečenju EGPA.
U kliničkom ispitivanju koje je uključivalo 140 pacijenata sa retkom bolešću, istraživači su direktno uporedili dva biološka leka, mepolizumab i benralizumab. Pacijenti su primali mesečne potkožne injekcije od 300 mg mepolizumaba ili 30 mg benralizumaba tokom jedne godine. Nalazi ispitivanja objavljeni su 23. februara 2024. u časopisu New England Journal of Medicine.
„Naši nalazi pokazuju da je benralizumab bio podjednako efikasan kao i mepolizumab u smanjenju egzacerbacija i obezbeđivanju remisije bolesti tokom 52 nedelje studije“, kaže Paramesvaran Nair, profesor sa Mekmasterovog odeljenja za medicinu i respirolog na Institutu za respiratorne bolesti Sent Džoa u Firestoneu. Zdravlje.
Nair je bio jedan od glavnih istraživača studije koji je vodio kanadski tim. Blisko je sarađivao sa Naderom Khalidijem, profesorom sa Mekmasterovog odeljenja za medicinu i reumatologom u Sent Džou, na dizajniranju studije i regrutovanju pacijenata.
„Jedna potkožna doza benralizumaba od 30 mg nudi prednost pacijentima u odnosu na tri subkutane doze mepolizumaba od 100 mg“, kaže Nair.
EGPA, takođe poznat kao Churg-Straussov sindrom, je retka autoimuna bolest uzrokovana upalom malih i srednjih krvnih sudova i povezana je sa veoma visokim brojem eozinofila u krvi i tkivu. To može dovesti do oštećenja pluća, kože, srca, gastrointestinalnog trakta i nerava. Većina pacijenata sa EGPA ima probleme sa disanjem i plućima.
Istraživači su primetili da je otprilike 16 procenata više pacijenata u grupi benralizumaba bilo u stanju da se uzdrži od upotrebe oralnih kortikosteroida u poređenju sa grupom koja je primala mepolizumab. Obično pacijenti sa EGPA koriste oralne kortikosteroide kao što je prednizon za kontrolu simptoma uprkos neželjenim efektima.
„Bez bioloških lekova, mi se pretežno oslanjamo na oralne kortikosteroide da kontrolišemo simptome EGPA. Produženo lečenje prednizonom smanjuje rizik od relapsa simptoma EGPA, ali dolazi sa progresivnim toksičnim efektima“, kaže Khalidi. „U našoj studiji, lečenje benralizumabom je omogućilo da više pacijenata prekine prednizon tokom perioda od 52 nedelje u poređenju sa mepolizumabom.
Mepolizumab i benralizumab su biološki lekovi. Biološki lekovi su klasa lekova koji potiču iz živih organizama ili iz njihovih ćelija, često napravljenih korišćenjem biotehnologije.
Dva biološka leka korišćena u ovoj studiji deluju tako što ciljaju ili na signale ili na receptore eozinofila, vrste imunih ćelija koja se nalazi u visokim koncentracijama u krvi i tkivu pacijenata sa EGPA. Blokirajući signale ili receptore koji uvlače eozinofile u različita tkiva, kao što su pluća, mepolizumab i benralizumab efikasno smanjuju eozinofile, smanjujući simptome.
„Benralizumab je bio povezan sa većim smanjenjem eozinofila u krvi od mepolizumaba od prve nedelje nadalje“, kaže Nair. „Oba leka su se dobro tolerisala bez ikakvih novih neželjenih događaja.“
Studija se zasniva na dugoj istoriji istraživanja eozinofilnih stanja sa Instituta za respiratorno zdravlje Firestone u Sent Džou. Pionirski rad u proučavanju teške eozinofilne astme od strane Freddija Hargreavea doveo je do metode za nabrajanje eozinofila u uzorcima sputuma za tačne dijagnoze astme.
Za pacijente sa teškom astmom zavisnom od prednizona, Hargreave, Nair i njihove kolege su prvi pokazali efikasnost mepolizumaba 2009. godine. Do 2017. Nair je dalje pokazao efikasnost benralizumaba za isto stanje. Obe značajne studije objavljene su u časopisu Nev England Journal of Medicine.
„Veoma je zadovoljstvo što je naš istraživački program na Institutu Firestone u Sent Džou doveo do razvoja ovih novih opcija lečenja za pacijente sa teškim eozinofilnim bolestima“, kaže Nair.
