Kako se Sjedinjene Države suočavaju sa rastućom epidemijom gojaznosti, naučnici pobliže razmatraju kako telesna težina može uticati na zdravstvene ishode. Novo istraživanje objavljeno u Blood Advances naglašava potencijalnu povezanost povišenog indeksa telesne mase (BMI) sa inferiornim ishodima lečenja akutne limfoblastne leukemije (ALL) kod adolescenata i mladih odraslih (AIA). Ova studija baca svetlo na uticaj težine na toksičnost i ishode lečenja i poziva na dalje proučavanje uticaja težine na odgovor na različite SVE režime hemoterapije.
Gojaznost je rastuća pretnja po javno zdravlje u Sjedinjenim Državama, koja pogađa približno 40% stanovništva od 2020. Nalazi studije sugerišu da gojaznost, kako je definisana povišenim BMI, može igrati štetnu ulogu u odgovoru AIA na SVE režime lečenja.
„Približno petnaest godina znamo da gojaznost utiče na preživljavanje kod pedijatrijskih pacijenata koji se leče od ALL-a, a odnedavno prepoznajemo sličan odnos u odrasloj populaciji“, objasnio je Shai Shimoni, MD, napredni saradnik na Institutu za rak Dana-Farber. i glavni autor odgovarajuće studije. „Ali želeli smo detaljnije podatke o tome, da razumemo zašto ova korelacija postoji i koliko zavisi od starosti.“
Istraživači su prikupili podatke od 388 AIA uzrasta 15-50 godina, prosečne starosti od 24 godine, koji su bili lečeni pedijatrijskim režimima Dana-Farber konzorcijuma za ALL od 2008. do 2021. Istraživači su ispitivali vezu između BMI, starosti, toksičnosti, i ishodi lečenja u kohorti, sa ciljem da se identifikuju bilo kakve korelacije ili trendovi.
Ukupno, 53,3% AIA uključenih u studiju imalo je normalan BMI, dok je 46,6% klasifikovano kao gojazno ili gojazno. Posebno, pacijenti sa gojaznim ili gojaznim BMI pokazali su veću stopu mortaliteta bez recidiva (11,7% naspram 2,8%), nižu stopu preživljavanja bez događaja (63% naspram 77% za 4 godine) i lošije ukupno preživljavanje (64 % naspram 83%) u poređenju sa onima sa normalnim BMI. Važno je napomenuti da je studija pronašla ekvivalentan ukupni preživljavanje među mlađim (15-29) i starijim (30-50) AIA sa normalnim BMI (83% naspram 85%, respektivno), što je neverovatno važan nalaz, budući da je starost često se smatra nepovoljnom prognostičkom karakteristikom u ALL.
Zanimljivo je da su istraživači otkrili da je glavni faktor koji dovodi do lošijih ishoda među čitavom kohortom smrtnost bez recidiva, a ne relaps bolesti. Što se tiče toksičnosti, povišeni enzimi jetre i nivoi glukoze bili su češći kod pacijenata za koje se smatralo da su gojazni ili gojazni (60,7% prema 42,2%, odnosno 36,4% prema 24,4%).
U multivarijabilnom modelu preživljavanja, viši BMI je bio povezan sa lošijim preživljavanjem, dok starost nije bila povezana sa preživljavanjem, a povišeni trigliceridi (masti u krvotoku) su bili povezani sa poboljšanim preživljavanjem. Povišeni trigliceridi odražavaju aktivnost jednog od glavnih hemoterapijskih lekova (asparaginaze) uključenih u režim, a ovaj nalaz sugeriše moguću upotrebu ovog pristupačnog laboratorijskog testa kao biomarkera efikasnosti lečenja. Međutim, istraživači napominju da ovo ne treba posmatrati kao negativan nalaz.
„Ova studija naglašava povezanost između povišenog BMI i povećane toksičnosti povezane sa lečenjem, mortaliteta bez recidiva i smanjenog ukupnog preživljavanja kod AIA koji su podvrgnuti lečenju ALL intenzivnim pedijatrijskim režimima“, primetio je dr Šimoni. Autori studije dr. Daniel DeAngelo i Marlise Luskin takođe ističu efikasnost DFCI režima kod pacijenata starosti 18-50 godina sa normalnim BMI.
Važno je priznati ograničenja ove studije, uključujući njenu retrospektivnu prirodu, odsustvo podataka o merljivim rezidualnim ishodima bolesti i uglavnom belu populaciju. Pored toga, istraživači naglašavaju da BMI, kao i druge mere gojaznosti, kao što su obim struka i odnos struka i kukova, treba prospektivno prikupljati i povezivati sa rezultatima u višestrukim kontekstima lečenja, uključujući pacijente svih uzrasta iu kontekstu. novih režima koji uključuju nove terapije.
„U budućnosti, nadamo se da će se mere gojaznosti smatrati vitalnom varijablom u određivanju najpogodnijih režima lečenja za svakog pojedinačnog pacijenta“, naglasio je dr Šimoni.
