Mali tim astronoma povezanih sa nekoliko institucija u Japanu, radeći sa parom kolega u SAD, rešio je misteriju neobično glatke aurore koja se pojavila na arktičkom nebu u decembru 2022.
U svom radu objavljenom u časopisu Napredak nauke, grupa opisuje kako su proučavali i zemaljske podatke i satelitske opservacije snimljene tokom događaja i šta su naučili na taj način.
U decembru 2020. zemaljska kamera u Norveškoj snimila je ono što je u to vreme opisano kao izuzetan auroralni događaj na noćnom nebu — onaj koji se protezao 4.000 kilometara preko polarne kape. Smatralo se da je neobično glatko i pokrivalo je mnogo više noćnog neba nego što je normalno.
Dve godine njen izvor je ostao misterija. U ovoj novoj studiji, istraživački tim je konačno utvrdio uslove koji su doveli do neobičnog događaja.
Tim je proučavao slike događaja kamere, a zatim ih uporedio sa satelitskim snimcima sa 75 magnetnih širina. Čineći to, pronašli su supratermalni tok elektrona koji je dolazio iz sunčeve korone, u obrascima emisije koji su izgledali neverovatno kao slike koje su snimljene polarne kiše – gde elektroni koji putuju iz korone Sunca putuju kroz Zemljinu atmosferu iznad jedne polarnih regiona.
Uvereni da su na nečemu, uradili su još neka istraživanja – ovog puta su istraživali zašto je aurora mogla da traje tako dugo. Otkrili su da se jedinstveni događaj dogodio tokom neobično mirnog perioda sunčevog vetra.
Kako su polarne kišne aurore ispunjavale noćno nebo tog decembra, gustina solarnog vetra je pala na samo 0,5 cm -3 — nešto što se skoro nikada ne dešava. Istraživački tim primećuje da su polarne aurore obično nevidljive golim okom. Razlog zašto se ona koja se dogodila 2022. mogla da vidi obična kamera je nedostatak solarnog vetra.
Primećeno je da su proučavanju aurore u velikoj meri pomogli naučnici građani — oni su, na primer, bili instrumentalni u rešavanju izvora ljubičaste svetlosti koja se pojavila nad kanadskim nebom 2016.
