Pre nekoliko hiljada godina, ljudi u drevnoj Siriji verovatno su jeli uglavnom žitarice, grožđe, masline i malu količinu mlečnih proizvoda i mesa — slično današnjoj „mediteranskoj ishrani“, prema studiji objavljenoj 12. juna u časopisu otvorenog pristupa PLOS ONE od strane Benjamin T. Fuller sa Univerziteta u Leuvenu, Belgija, Simone Riehl sa Univerziteta u Tibingenu, Nemačka, i kolege.
Tell Tveini, arheološko nalazište koje se nalazi u blizini sirijskog primorskog grada Džable, sadrži relikvije koje datiraju iz ranog bronzanog doba (oko 2.600 godina pre nove ere) i protežu se sve do gvozdenog doba, skoro 2.300 godina kasnije. Za novu studiju, istraživači su koristili izotopske analize biljnih, životinjskih i ljudskih ostataka sa lokacije da bi mapirali kako su hranljive materije tekle kroz lanac ishrane i poljoprivredne sisteme na ovom zemljištu tokom vremena.
Neki od najzanimljivijih rezultata potiču iz srednjeg bronzanog doba (između 2000. i 1600. pre nove ere). Ljudski ostaci iz ovog perioda pokazali su relativno nizak nivo δ 15 N — izotopa azota — što ukazuje na ishranu uglavnom zasnovanu na biljkama, kao što su žitarice i masline.
Ali arheolozi su takođe pronašli ostatke ovaca, koza i goveda iz Tell Tveinia koji sugerišu da su ove životinje povremeno jele i korišćene za mužu, što znači da su lokalni stanovnici verovatno konzumirali i proteine životinjskog porekla. Ova dijeta je slična savremenoj „mediteranskoj ishrani“ koja ističe žitarice, voće i povrće sa manje životinjskih proizvoda, koji se često promiču zbog svojih zdravstvenih prednosti.
Druge izotopske analize iz Tell Tveinia mogu rasvetliti neke od klimatskih i poljoprivrednih praksi ljudi koji su tamo živeli. Na primer, svo grožđe pronađeno u Tell Tveini ima relativno visoke nivoe izotopa ugljenika δ 13 C, što sugeriše da su plodovi dobijali dovoljno vode i da su se o njima dobro brinuli tokom istorije lokacije.
Autori dodaju: „Zahvaljujući interdisciplinarnom i tehničkom napretku arheološke nauke, ne možemo samo da spekulišemo o postojanju duge kulturne tradicije mediteranske ishrane kroz taksonomska i tipološka određenja, već i proširimo ove nalaze kroz dodatne analize, npr. stabilnih izotopa u ljudskim, životinjskim i biljnim ostacima i na taj način doprinose boljem razumevanju nastanka kulturnih tradicija u njihovom usidrenju u ekološku i društvenu dinamiku“.
