Saradnička studija je nastojala da identifikuje posledice povezane sa dugotrajnom plućnom disfunkcijom (L-PDD) kod pacijenata sa COVID-19.
Studija je objavljena u Frontiers in Medicine. Istraživanje su vodili dr Estefania Nova-Lamperti sa Universidad de Concepcion, dr Gonzalo Labarca sa Univerziteta Harvard i Mauricio Hernandez sa Instituta MELISA.
Tokom pandemije COVID-19 identifikovane su različite vrste posledica kod pacijenata koji su se oporavili od SARS-CoV-2. Da bi se odnosili na ovaj fenomen, istraživači su koristili terminologiju post-akutnog COVID-19, post-COVID-19 sindroma ili dugog COVID-19. Isto tako, da bi bili klasifikovani kao takvi, simptomi ne smeju da se pripisuju drugim uzrocima.
Među identifikovanim simptomima, prijavljeno je nekoliko plućnih manifestacija. Na primer, promena u kompjuterizovanoj tomografiji (CT) nakon infekcije povezana je sa potrebom za invazivnom mehaničkom ventilacijom tokom akutne faze bolesti, dok je smanjenje kapaciteta difuzije ugljen monoksida (DLCO) jedna od najčešće prijavljenih funkcija pluća. poremećaji šest meseci nakon COVID-19.
Slično, teški akutni COVID-19 je povezan sa povećanim rizikom od dugotrajnih plućnih posledica, uključujući abnormalnosti plućne strukture i poremećenu difuziju O2.
Na osnovu toga, dr Estefanija Nova-Lamperti je objasnila da je „cilj naše studije bio da se identifikuju posledice plućne bolesti posle COVID-19, kratkoročno i srednjeročno, kod grupe čileanskih pacijenata pre pojave vakcina na tržištu, i da se odrede zapaljenski putevi na ćelijskom i molekularnom nivou, povezani sa trajnom insuficijencijom pluća tokom vremena.“
Kohortu ove studije činilo je 60 subjekata koji su imali COVID-19 (blag, umeren ili težak) koji su procenjeni prema rezultatima njihovog CT skeniranja i DLCOc pregleda četiri meseca nakon infekcije da bi se identifikovali pacijenti sa dugotrajnom plućnom disfunkcijom. (L-TPD).
Nakon toga, kada je L-TPD potvrđen, glavni parametri koji podržavaju ovo stanje identifikovani su tokom akutne faze patologije i četiri meseca nakon infekcije, pored pratećih dugoročnih posledica 12 meseci nakon infekcije COVID-19.
Što se tiče metodologije istraživanja, dr Gonzalo Labarka je ukazao da je prospektivna translaciona klinička studija sprovedena u prilično složenom vremenu, kao što je početak pandemije.
„Fokus studije je bio da se sagledaju posledice između trećeg i četvrtog meseca, i nakon godinu dana nakon akutne infekcije. Fokusirali smo se na kliničke karakteristike kao što su komorbiditeti, mentalno zdravlje, fizičko zdravlje, umor, kardiopulmonalne funkcije i dubinsko proučavanje sna (s obzirom na to da će ovi sistemi biti značajno izmenjeni).“
„Zanimljivo je da je to bio slučaj, a i za prvu procenu i za onu koja je urađena posle godinu dana, našli smo visok procenat simptoma, pored metaboličke disfunkcije, insuficijencije insulina i dijabetesa koji su se javili tokom vremena, što nam je dalo rasvetliti kakve su bile posledice COVID-a u kliničkom aspektu“, dodao je on.
Za Maurisija Hernandeza, šefa laboratorije Instituta MELISA, proteomika je bila osnovno sredstvo u sprovođenju ovog istraživanja: „U našoj laboratoriji razvili smo robusnu metodologiju za masivnu analizu seruma i plazme, što nas nesumnjivo pozicionira kao jednog od istraživački centri sa najvećim kapacitetom u Latinskoj Americi“.
„Zahvaljujući tome, uspeli smo da dobijemo vredne informacije koje su nam omogućile da opišemo, sa imunološke i sistemske tačke gledišta, kako su pacijenti evoluirali tokom vremena, što je bilo u skladu sa podacima dobijenim klinički.
Ovo istraživanje je zaključilo da je dugotrajna plućna disfunkcija povezana sa starijim godinama, akutnim respiratornim distresom i prisustvom hipertenzije i insulinske rezistencije.
Povodom ovih nalaza, dr Nova-Lamperti je istakla da smo „shvatili da pacijenti koji održavaju oštećenje pluća imaju hipoksično stanje, čak i do 12 meseci nakon infekcije, veću sistemsku upalu koja je uticala na endotelnu barijeru, smanjenje odgovora na fagocitozu posredovano Fc receptori i povećanje metaboličkog sindroma i insulinske rezistencije.“
„Zbog toga osobe sa LONG-COVID-om treba da imaju tretman definisan od strane multidisciplinarnih timova koji traže postepeni oporavak pacijenta kroz fizičke vežbe, terapiju mentalnog zdravlja i nutritivne intervencije.
Na kraju, dr Elard Koh, viši istraživač i predsednik Instituta MELISA, rekao je da su zadovoljni objavljivanjem ove studije i istakao značaj učešća istraživača iz osoblja Instituta MELISA u istraživanju ovog tipa. „Za nas je zaista zadovoljstvo kada istraživači iz našeg istraživačko-biotehnološkog centra učestvuju u ovako relevantnim istraživanjima, što je svakako važan cilj za našu instituciju“, primetio je Koh.
