Molekularni lepkovi funkcionišu tako što se prvo vezuju za protein nazvan Cereblon, koji je deo procesa reciklaže proteina u ćeliji. Nakon toga, molekularni lepak izaziva male promene na površini Cereblon proteina, stvarajući mesto za vezivanje za ciljane proteine koji su inače nedostupni. Kada se povežu, Cereblon označava protein molekulom E3 ubiquitin ligaze, što signalizira ćeliji da razgradi taj protein.
Istraživači su započeli pretražujući ljudski proteom kako bi pronašli karakteristike koje bi mogle odgovarati prototipičnom receptoru molekularnog lepkova. Ova pretraga je prvobitno otkrila 1633 ljudska proteina koji, zbog svoje površinske strukture, mogu biti kompatibilni sa Cereblon.
Ovaj pristup nije samo identifikovao beta-hairpin petlje u ljudskom proteomu, već je otkrio i helikalne petlje, koje su strukturno različite, ali dovoljno kompatibilne za prepoznavanje. Među njihovim otkrićima, istraživanje je identifikovalo VAV1, protein koji je ranije bio nedostupan lekovima, a ima širok terapeutski potencijal u autoimunim i hroničnim inflamatornim bolestima.
Istraživači ističu da njihovo sistematsko istraživanje prostora ciljeva CRBN otkriva izvanrednu plastičnost CRBN-a, redefiniše pravila za angažovanje ciljeva i pruža mogućnosti za širenje prostora ciljeva unutar i izvan beta-hairpin G-petlje. Važno je napomenuti da je lek talidomid kasnije otkriven kao molekularni lepak degrader.
Iako je povučen sa tržišta 1960-ih zbog teških nuspojava tokom trudnoće, talidomid je ponovo postao popularan zbog svoje sposobnosti da leči određene vrste raka i predstavlja efikasan tretman za inflamaciju kod pacijenata sa Hansenovom bolešću.
