Produženje života eliminacijom starih, zapaljenskih ćelija je primamljiva ideja, ali istraživači protiv starenja sumnjaju da je previše pojednostavljena. Istraživači sa Univerziteta u Konektikatu potvrđuju u članku objavljenom u izdanju časopisa Nature Aging od 13. novembra da su stare, inflamatorne ćelije različite, a neke igraju važnu ulogu u telu.
Naučnici stare, inflamatorne ćelije nazivaju senescentnim ćelijama. Stare ćelije se više ne razmnožavaju, imaju oštećenu DNK i imaju tendenciju da stvore upalu. Dobro je poznato da doprinose bolestima povezanim sa starenjem kao što su dijabetes, demencija i kardiovaskularne bolesti. Istraživači na Medicinskom fakultetu UConn i drugde otkrili su da njihovo periodično čišćenje od životinja kao što su miševi znatno produžava njihov život.
Ali stare ćelije nisu beskorisne. Druga istraživanja su otkrila da podstiču zarastanje rana, na primer.
Sada, gerontolog sa Medicinskog fakulteta UConn Ming Ksu i MD / Ph.D. student Nathan Gasek, diplomirani student Džunju Zhu i postdoktorski istraživač Pengii Ian opisuju kako razlikovati stare ćelije koje ubrzavaju zarastanje rana i stare ćelije koje ga ometaju. Njihov izveštaj pokazuje detaljne dokaze da sve stare ćelije ne deluju isto.
Istraživači su posmatrali dve populacije starih ćelija: jedan skup visoko ekspresuje gen p16, a drugi visoko ekspresuje p21. Prošli eksperimenti su pokazali da ako očistite bilo koju od ovih populacija starih ćelija, miševi žive duže. Ali druga studija je pokazala da p16 ćelije pomažu miševima da zacele posekotine na koži. Međutim, uloga p21 ćelija u zarastanju rana je uglavnom nepoznata.
Ksuova laboratorija je uzela mlade odrasle miševe sa posekotinom na koži na leđima i selektivno uklonila p21 ćelije iz ovih miševa. Otkrili su da su rane zarasle oko 25% brže kod ženki miševa (iako ne i kod mužjaka.) To je suprotan efekat p16 ćelija. Pored toga, otkrili su da p21 ćelije imaju tendenciju da budu tipovi ćelija iz vezivnog tkiva, kože i imunog sistema i da imaju poseban proinflamatorni profil, koji se sve razlikuje od p16 ćelija.
„Stare ćelije nisu homogene. Imaju različite karakteristike i funkcije i mogu biti veoma različite na mnogo načina“, kaže Ksu. On služi kao docent u UConn centru za starenje i Odeljenju za genetiku i nauke o genomu.
Istraživači se nadaju da njihova studija može skrenuti pažnju drugima u ovoj oblasti o raznolikosti ćelijskog starenja i važnosti temeljne procene uloga različitih populacija starenja ćelija u širokom spektru stanja. Sledeći korak u ovom istraživanju će uključiti istraživanje uloge p21 ćelija u zarastanju rana sa dijabetesom ili starenjem, kao i razvoj novih lekova koji ciljaju specifične stare ćelije za lečenje specifičnih stanja.
