Često se pretpostavlja da ljudi koji imaju levičarska politička uverenja imaju jače prosocijalne osobine i da su altruističniji od onih koji podržavaju desničarske partije. Ova pretpostavka je verovatno ukorenjena u činjenici da je veća verovatnoća da će stranke na levici imati pitanja socijalne zaštite i pravde na svom političkom dnevnom redu, kao što su finansijska podrška nezaposlenima ili minimalna plata. Zauzvrat, pretpostavlja se da i same levo orijentisane osobe imaju prosocijalniji stav. Ali da li je to zaista tako?
Psihologija se odnosi na radnje koje pomažu ili podržavaju druge bez ikakve direktne koristi za pomagača kao prosocijalno ponašanje. Pojam socijalnog blagostanja, koji je u centru levičarskih političkih agendi, takođe je prosocijalne prirode: društvo pruža sredstva koja omogućavaju svima da upravljaju svojim životima, čak i, na primer, kada su nezaposleni.
Ali da li to znači da oni koji glasaju za levičarske partije imaju više prosocijalnih stavova od onih koji podržavaju desničarske partije? Ovo je pitanje kojim se pozabavio tim nemačkih istraživača, koji je svoje istraživanje zasnovao na sveobuhvatnim podacima od oko 1.800 osoba u Nemačkoj različite starosti, pola i obrazovanja.
Ispitivani su o njihovoj političkoj orijentaciji i ličnosti i učestvovali su u nekoliko zadataka poznatih kao ekonomske igre, razvijene za istraživanje prosocijalnog ponašanja u eksperimentalnom okruženju. Ova studija, objavljena u časopisu socijalno-psihološka i nauka o ličnosti, predstavlja jedno od najsveobuhvatnijih istraživanja veze između političke orijentacije i prosocijalnosti do sada.
Kao što je to često slučaj u nauci, rezultati su se pokazali složenijim nego što se očekivalo. Generalno, moglo bi se potvrditi da zaista postoji veza između političke orijentacije i prosocijalnosti. „Postoji tendencija da podržavanje levičarskih ideologija i partija ide uz jaču prosocijalnost“, objašnjava istraživač Maksa Planka Izabel Tilman.
Međutim, ova tendencija nije bila evidentna kod svih mera prosocijalnosti korišćenih u studiji. Na primer, asocijacija se ne bi mogla dosledno prikazati u onome što je poznato kao igra diktatora, odnosno igra ponašanja u kojoj samo jedan od dva igrača („diktator“) može odlučiti kako se određena suma novca podeli između njih. Isto važi i za takozvanu igru javnih dobara, u kojoj učesnici biraju koliko će svojih privatnih žetona staviti u javni lonac, gde će se umnožiti, bez znanja drugih učesnika.
Nalazi iz ovih igara nisu pokazali jasnu tendenciju ka višim nivoima prosocijalnosti kod osoba levičarskih uverenja. Nasuprot tome, konzistentna povezanost bi se mogla pokazati za različite upitnike za samoizvještavanje koji procjenjuju prosocijalne tendencije.
Thielmann sumira studiju na sledeći način: „Naša istraga sugeriše da bi pristalice levičarskih ideologija zapravo mogle da budu prosocijalniji od onih koji podržavaju desničarska verovanja. Međutim, nismo bili u mogućnosti da uspostavimo ovu vezu u svim metodama merenja.
Pored toga, ona vidi dalju potrebu da se istraži u kojoj meri desničarske osobe mogu da pokažu prosocijalno ponašanje unutar sopstvene grupe za razliku od levo orijentisanih osoba koje potencijalno deluju na prosocijalniji način prema drugim ljudima uopšte.
Pošto su podaci prikupljeni samo u Nemačkoj, nije moguće jednostavno preneti ove rezultate u druge države koje bi mogle imati potpuno drugačiji politički pejzaž. U Sjedinjenim Državama, na primer, (levo orijentisane) demokrate i (desno orijentisani) republikanci retko rade zajedno, dok su koalicione vlade koje se sastoje od levičarskih i desničarskih partija uobičajena pojava u Nemačkoj.
