Iako krava koja pase na polju obično nije izuzetna, naučnici Ministarstva poljoprivrede Sjedinjenih Država identifikovali su potencijalne ekološke prednosti strateški primenjene ispaše stoke u zajednicama šiblja širom zapadnih pašnjaka SAD.
Kao što je nedavno objavljeno u časopisu Ekosfera, zajednički istraživački napori naučnika iz Službe za poljoprivredna istraživanja (ARS) u Burnsu, Oregon i Fort Collins, Kolorado, doveli su u pitanje zastarelu dogmu da stoka koja ispaše u stepi šiblja uvek negativno utiče na ove ekosisteme i, u stvari, može doneti poželjne rezultate, posebno u pogledu ograničavanja rizika od šumskih požara i invazivnih jednogodišnjih trava.
U rešavanju ovih ekoloških izazova, naučnici ARS-a su otkrili da strateška primena ispaše stoke pre pojave šumskih požara izazvanih klimom može da modifikuje karakteristike stepe šiblja na način koji smanjuje verovatnoću i ozbiljnost požara u zajednicama, promoviše biodiverzitet dok smanjuje godišnju invaziju trave nakon požara, požar -indukovanog gubitka autohtonih trava, i oštećenja biokora zemljišta od požara, sakupljanja bakterija, gljivica i mahovina na površini zemljišta.
Tim ARS-a je uporedio stepu umereno ispašene i neispašene šiblje i primetio je kraće dužine plamena izazvane ispašom, sporije stope širenja vatre i manje frontove gorenja.
Slično tome, strateška ispaša na godišnjim pašnjacima u kojima dominira trava smanjila je dužinu plamena i brzinu širenja — modifikacije koje su rezultirale sigurnijim i efikasnijim suzbijanjem požara. Još jedna prednost modifikovanih karakteristika vatre, izvestili su naučnici, je smanjenje površine spaljene i ukupan mozaik izgorelih i nesagorelih mrlja.
Evropljani datiraju od sredine do kraja 19. veka ispašu stoke koja nije autohtona, kao što su ovce, goveda i konji. Ove rane prakse nisu bile ekološki održive i dovele su do široko rasprostranjene prekomerne upotrebe i degradacije, uključujući gubitak višegodišnjih trava i trava, smanjen biodiverzitet, eroziju, preobilje neprijatnih vrsta i invazije neautohtonih biljaka.
„Postojala je zabrinutost zbog negativnih posledica ispaše alohtone stoke u zajednicama šiblja, posebno zato što ove zajednice doživljavaju pretnje bez presedana od invazivnih jednogodišnjih trava, izmenjenih režima požara i klimatskih promena“, rekao je Kirk Dejvis, naučnik ARS za pašnjake.
„Ali strateški primenjena ispaša može da podstakne poželjne društveno-ekološke ishode kao što su smanjena godišnja invazija trave, smanjena verovatnoća i širenje šumskih požara, smanjeni troškovi za suzbijanje požara i sprečavanje nepoželjne ekološke transformacije nakon požara.
Dejvisovi nalazi su takođe ukazali da ispaša može da modifikuje konkurentske odnose u uvedenoj setvi trave kako bi se favorizovala regrutacija domaćih vrsta. Ovo može biti posebno vredno za ponovno uspostavljanje šiblja, kritičnog grmlja za mnoge autohtone vrste divljih životinja.
Uz pažljivu pažnju na vreme, trajanje, učestalost i intenzitet upotrebe potrebnih za postizanje ciljeva vegetacije, strateška ispaša ima potencijal da smanji štetne uticaje invazivnih jednogodišnjih trava, promoviše autohtone vrste na uvedenim travnjacima i podstakne oporavak prirodnog žbunja.
„Prepoznavanje ispaše stoke kao alata koji može da postigne željene rezultate moglo bi da poboljša našu sposobnost da postignemo značajne rezultate upravljanja pašnjacima u čemolji i verovatno drugim zajednicama pašnjaka“, rekao je Dejvis.
