Novo istraživanje objavljeno u časopisu Climate of the Past donosi važne zaključke o fenomenu poznatom kao polarno pojačanje zagrevanja, koje igra ključnu ulogu u globalnim klimatskim promenama. Studija, vođena doktorskim istraživačem Chrisom Fokkem sa Univerziteta u Utrehtu, analizira istorijske podatke iz eocenskog doba kako bi bolje razumela uticaj orbitnih ciklusa na klimatsku varijabilnost.
Polarno pojačanje zagrevanja se definiše kao ubrzan rast temperature na visokim geografskim širinama (>60 ºN/S), u poređenju sa nižim širinama (<30 ºN/S). Ovo fenomen ne samo da utiče na polarne regione kao domove brojnih organizama, već ima i značajan uticaj na globalnu klimu.
Studija je otkrila da su polarni regioni tokom eocena, perioda pre oko 48–56 miliona godina, doživeli dramatično zagrevanje. Srednje temperature površine porasle su za 10–16 °C iznad nivoa pre industrijske revolucije, što je rezultat promena u orbiti Zemlje oko Sunca, poznatih kao Milankovićevi ciklusi.
Analiza sedimentnih uzoraka iz tropskog Atlantika otkrila je da su temperature okeana na visokim geografskim širinama tokom eocenskih hipertermalnih događaja varirale oko dva puta jače nego temperature tropskih mora. Ovo implicira da je polarno pojačanje, koje se odnosi na reakciju atmosferskih procesa i povratnih informacija led-albedo, ključni faktor u globalnim promenama klime.
Chris Fokkema objašnjava značaj ovog istraživanja: „Polarno pojačanje predstavlja ključnu nesigurnost u predviđanjima budućeg zagrevanja klime. Naša studija pokazuje da su današnji klimatski modeli možda potcenili uticaj zagrevanja na Arktiku i Antarktiku.“
Ovo istraživanje naglašava potrebu za daljim razumevanjem kako polarno zagrevanje može uticati na porast nivoa mora, oslobađanje ugljen-dioksida iz permafrosta i ledenih pokrivača, kao i na globalni ciklus ugljenika. Naučnici se oslanjaju na paleoklimatske podatke kako bi bolje predvideli buduće klimatske promene i njihove potencijalne globalne posledice.
