Oaze Severne Arabije bile su naseljene sedentarnim stanovništvom u 4. i 3. milenijumu pre nove ere. Tim naučnika iz CNRS-a i Kraljevske komisije za AlUlu (RCU) upravo je otkrio utvrđenje koje okružuje oazu Khaibar – jednu od najdužih poznatih iz tog perioda.
Studija koja opisuje ovaj rad objavljena je u časopisu Journal of Archaeological Science: Reports.
Ova nova oaza ograđena zidom je, zajedno sa oazom u Tajmi, jedna od dve najveće u Saudijskoj Arabiji. Dok su brojne oaze koje datiraju iz bronzanog doba već bile dokumentovane, ovo veliko otkriće baca novo svetlo na ljudsku okupaciju u severozapadnoj Arabiji i pruža bolje razumevanje lokalne društvene složenosti tokom predislamskog perioda.
Uporedivši terenska istraživanja i podatke daljinskog istraživanja sa arhitektonskim studijama, tim je procenio originalne dimenzije utvrđenja na 14,5 kilometara u dužinu, između 1,70 i 2,40 metara u debljinu i približno 5 metara u visinu.
Danas očuvano na nešto manje od polovine svoje prvobitne dužine (41%, 5,9 km i 74 bastiona), ovo kolosalno zdanje obuhvatalo je ruralnu i sedentarnu teritoriju od skoro 1.100 hektara. Datum izgradnje utvrđenja procenjen je između 2250. i 1950. godine pre nove ere, na osnovu radiokarbonskog datiranja uzoraka prikupljenih tokom iskopavanja.
Dok studija potvrđuje da je oaza Hajbar očigledno pripadala mreži oaza ograđenih zidinama u severozapadnoj Arabiji, otkriće ovog bedema takođe postavlja pitanja u vezi sa razlogom izgradnje, kao i o prirodi stanovništva koje ga je izgradilo, posebno o njihovom odnose sa populacijama van oaze.
Ovo arheološko otkriće otvara put velikom napretku u razumevanju praistorijske, predislamske i islamske prošlosti severozapadnog Arapskog poluostrva.
