Veliki tim stručnjaka za atmosferu otkrio je da je vulkan Hunga-Tonga Hunga-Ha’apai prošle godine eruptirao sa sobom i deo ozonskog omotača. Njihovi nalazi su objavljeni u časopisu Nauka.
Prethodna istraživanja su pokazala da je erupcija Hunga-Tonga Hunga-Ha’apai bila jedna od najjačih eksplozija ikada zabeleženih. Takođe je bio jedinstven po tome što je umesto da izbacuje samo vulkanski materijal, prljavštinu i stene, takođe je poslao veoma veliku količinu okeanske vode u atmosferu. U ovom novom naporu, istraživački tim je otkrio da je sva ta slana voda koja reaguje sa drugim hemikalijama u atmosferi, rezultirala razgradnjom O3 u ozonskom omotaču.
Da bi saznali više o uticaju erupcije, istraživači su poslali balone sa senzorima u atmosferu sa obližnjeg ostrva Reunion samo pet dana nakon erupcije vulkana. Proučavajući podatke sa senzora, istraživači su otkrili da je nivo ozona u oblaku bio približno 30% ispod normalnog nivoa.
Kako su baloni nastavili da prate oblak dok je plutao Indijskim, a zatim i Tihim okeanom, otkrili su da je ukupna iscrpljenost približno 5%. Otkrili su da je oštećenje uzrokovano reakcijom okeanske vode sa molekulima u atmosferi koji sadrže hlor, što je dovelo do razgradnje ozona – u količinama koje nikada ranije nisu viđene za tako kratko vreme.
Istraživački tim sa Universite de La Reunion, koji radi sa kolegama iz NOAA laboratorije za hemijske nauke, Univerziteta u Koloradu, Univerziteta Sent Edvard, Univerziteta u Hjustonu, Finskog meteorološkog instituta, Nacionalnog centra za istraživanje atmosfere, Švajcarskog federalnog instituta tehnologije, NASA Goddard Space Flight Center i Kalifornijski institut za tehnologiju, napominju da smanjenje ozonskog omotača od 5% nije alarmantno i zato što je bilo lokalizovano i zato što u stvarnim uslovima nije bilo toliko. Oni primećuju da se rupa u ozonskom omotaču iznad Antarktika smanjuje za 60% krajem svake godine.
Nekoliko stručnjaka za hemijsku nauku komentarisalo je nalaze tima; Dr Lora Revel je, na primer, sa Univerziteta u Kenterberiju primetila da je „prilično uobičajeno videti kratkoročne gubitke ozona nakon velike erupcije kao rezultat reakcija koje uključuju vulkanski aerosol i hlor“. I Olaf Morgenstern, sa Atmosphere and Climate, NIVA, primetio je da „…brzina uočenog oštećenja ozona izaziva naše razumevanje hemije koja se dešava na površinama ovih čestica i kapljica“.
