Studija koju je predvodila UCLA otkrila je da tretmani koji smanjuju rizik od dijagnoze recidiva raka na osnovu porasta nivoa prostata specifičnog antigena (PSA) nakon radioterapije, koji se obično naziva biohemijski recidiv, ne moraju nužno poboljšati dugoročni ukupni pacijentov opstanak.
Tim istraživača je otkrio da, iako je biohemijski recidiv povezan sa većim rizikom od smrti, još uvek nije ispunio kriterijume da bude pouzdan surogat krajnje tačke za ukupno preživljavanje. Kako definiše FDA, klinički ishod direktno meri da li se ljudi u ispitivanju osećaju ili funkcionišu bolje, ili žive duže. Surogatna krajnja tačka je specifičan, relativno rani ishod koji pouzdano predviđa klinički ishod koji se javlja na duži rok.
Biohemijski recidivi se javljaju mnogo ranije u toku bolesti nego metastaze ili preživljavanje, i potencijalno bi mogli biti idealna surogat krajnja tačka za rak prostate. Stoga je tim procenio da li bi biohemijski recidiv mogao biti korisna surogat krajnja tačka za smrt. Ovo ima implikacije ne samo za dizajniranje kliničkih ispitivanja, već i za procenu koristi od različitih oblika intenziviranja lečenja i za savetovanje pacijenata.
„Jedan od razloga za naše otkriće mogao bi biti taj što su mnogi pacijenti u studiji umrli od uzroka koji nisu povezani sa rakom prostate“, rekao je dr Amar Kishan, vanredni profesor radijacijske onkologije na Medicinskom fakultetu David Geffen na UCLA i istraživač na UCLA. Health Jonsson Comprehensive Cancer Center, i stariji autor studije objavljene u Journal of Clinical Oncologi.
„Snaga korelacije između biohemijskog recidiva i ukupnog preživljavanja varirala je u zavisnosti od toga kako se uzimaju u obzir smrti od uzroka koji nisu povezani sa rakom. Međutim, važno je napomenuti da smo posebno gledali na smrt, a ne na kvalitet života. Svakako , biohemijski recidiv bi mogao da utiče na kvalitet života. Nažalost, nedostaju podaci na visokom nivou koji prate ovo, i to je nešto što se naša grupa, i drugi, nadaju da će dalje istražiti.“
Biohemijski recidiv se razvija kod skoro jedne trećine muškaraca sa rakom prostate nakon tretmana prostatektomijom ili zračnom terapijom za lokalizovani rak prostate. Često se javlja u ranoj fazi raka prostate i ukazuje da bi se rak mogao vratiti. Zbog toga se teoretiziralo da je potencijalni marker za predviđanje ukupnog ishoda preživljavanja pacijenta. Međutim, prethodne analize dale su oprečne zaključke o tome da li bi biohemijski recidiv mogao biti pouzdan prediktor ukupnog preživljavanja pacijenata lečenih od raka prostate.
Istraživači su prikupili i analizirali podatke iz 11 različitih studija koje su procenjivale eskalaciju doze terapije zračenjem, upotrebu terapije deprivacije androgena i produženja terapije deprivacije androgena da bi procenili potencijal biohemijskog recidiva kao prediktora preživljavanja. Ukupno, 10.741 pacijent je uključen u analizu.
Uprkos potencijalu korišćenja biohemijskog recidiva kao potencijalnog markera za predviđanje ukupnog preživljavanja kod pacijenata sa karcinomom prostate, rezultati studije ukazuju da to ne bi trebalo da bude glavni fokus ili primarna mera u budućim kliničkim ispitivanjima za lokalizovani rak prostate. Umesto toga, preživljavanje bez metastaza, koje se odnosi na period bez širenja raka na druge delove tela, je pogodnija krajnja tačka za buduća ispitivanja koja uključuju terapiju zračenjem u lokalizovanim slučajevima raka prostate.
