Živa, toksična za ljude, jedini je poznati metalni element koji je tečan na standardnoj Zemljinoj temperaturi i pritisku i stoga predstavlja opasnost za decu jer je tako hladan. Ali mnoge istorijske ljudske aktivnosti uključivale su upotrebu žive, uključujući iskopavanje zlata i srebra, proizvodnju crvenog pigmenta, proizvodnju filca i proizvodnju mehaničkih manometara, termometara i drugih uređaja. Jedan momak je čak napravio fontanu sa živom za Španski paviljon na Svetskoj izložbi u Parizu 1937. godine, koja je sada izložena u Fundacio Joan Miro u Barseloni.
Toliko žive je vekovima korišćeno u industriji da su istraživači pokušali da objasne zaostalu živu, jer taj element može zauvek da opstane u životnoj sredini, predstavljajući toksičnu opasnost za ljude i druge živote. Saul Gerero i Larisa Šnajder sa Australijskog nacionalnog univerziteta su sada napravili sveobuhvatan istorijski skup podataka od zemlje do zemlje o globalnoj trgovini i proizvodnji žive pre 1900. godine. Njihova studija je objavljena u Proceedings of the National Academi of Sciences.
Kao primarni izvori, autori su pretresli dokumente koje su arhivirale vlade, dokumente lokalnih trgovačkih udruženja, terete brodom o kojima se izveštavalo u novinama i druge izvore. Oni su prikupili podatke za tržište žive za svaku zemlju kao ekvivalentne neto bilansu uvoza/izvoza, uključujući i deo domaće proizvedene žive koji nije izvezen. Istraživači su sakupili sve ove podatke u ono što nazivaju „skup izvora žive“ koji predstavlja ukupnu istorijsku antropogenu živu unutar i izvan globalnog biogeohemijskog ciklusa žive. Rezultat je, kažu autori, hronološki i regionalni izveštaj sa neviđenim detaljima koji postavlja granice ekološke veličine stare žive.
Upotreba žive je evoluirala od 1500. do 1900. godine, od monopola prerađivača srebra u Novom svetu do ogromnog globalnog tržišta koje je obuhvatalo zapadni svet, Kinu i Indiju. Autori primećuju da je značajna količina antropogene žive pre 1900. godine uklonjena iz globalnog biogeohemijskog ciklusa žive putem hemijske sekvestracije, bilo u industrijskim proizvodima kao što su filc i vermilion ili kao industrijski nusproizvod u obliku kalomela, čvrstog minerala živinog hlorida, zakopanog unutar mineralne matrice.
Samo Kina čini 20% globalnog tržišta žive u 19. veku, i kao potrošač i kao izvoznik, što znači da je „značajna količina žive… hemijski sekvestrirana u obliku kinoverja i stoga ne bi bila deo globalne biogeohemije žive ciklus.“ Autori tvrde da zlatne groznice, za koje se ranije verovalo da veliki doprinose antropogenim naslagama žive, ne čine značajan procenat, navodeći neočekivano nisku upotrebu žive od strane rudara zlata u Australiji.
„Zajedno sa činjenicom da je hemijski izdvojena živa igrala glavnu ulogu u balansu mase antropogene žive pre 1900. godine, to objašnjava odsustvo potkrepljujućih dokaza iz prirodnih arhiva za velike impulse emisije žive u kasnom 19. veku“, pišu oni.
Oni tvrde da prethodne precene emisije žive iz eksploatacije zlata i srebra nisu uspele da objasne sekvestarsku živu u obliku kalomela, a takođe su spojile procese za iskopavanje zlata i srebra, koji se razlikuju. Pored toga, prethodni modeli nisu uspeli da uzmu u obzir veći izvoz iz Kalifornije i Kine.
Autori primećuju da će za tačnije buduće studije biti potrebni podaci za sva alternativna globalna žarišta žive koja nisu povezana sa iskopavanjem plemenitih metala i bolje dokumentovane istorijske procene gubitaka žive na lokacijama proizvodnje.
